Mess Series #1: Faded Smiles [TAGALOG]

Chapter Seven

My heart pounds as I welcome my Mom's hand, mabilis na lumipad ang kamay niya sa aking buhok kaya napapikit ako ng mariin at nakagat ang labi. Napansin ko pang nagtatago sila Ate Melba sa kusina at nakita ko pa ang sympathy sa mukha nila. Bahagyang hahakbang si Yaya palabas pero I signal her that I am okay. Para mas mapanatag ay ngumiti ako at nag-thumbs up pa pero nauwi yon sa pagngiwi.

"Saan ka na naman naglandi na bata ka?!" galit na tanong ni Mommy matapos akong itulak paupo sa sahig.

Siguro kung nakakapagreklamo ang sahig namin ay palagi na itong nagreklamo dahil ang bigat ko ay palaging natutumba sa kanya.

"Mommy,"puno ng pagmamakaawang pahayag ko.

Gamit pa rinang stilleto na itim at sinipa niya ako ng marahas para mabuwal ako sa sahig. "Answer me! Saan ka naman naglandi!? Hindi ba sinabi ko ng dapat bago ako umuwi ay narito ka na at nalinis mo na ang mga dapat mong linisin!?"

"K-kinausap lang po ako ni Ma'am Marina,Mommy," lumuluha at utal kong saad.

Kita ko ang galit sa mga mata niya na parang anong oras ay handa akong sunggaban. But when she hears my answer, she become angrier than earlier. Halos mamula na ang mukha niya sa galit at maglabasan ang veins sa neck niya. "Sinungaling ka na ngayon! "She pursed her lips together and grab a handful od my hair. "Nakita ka ng Tito mo! Nakikipaglampungan kay Tristan!"

What? Paanong mangyayari yon ay hindi ko pa nakakausap si Tristan pagkatapos ko maospital. Nagkikita man kami at sabay maglunch ay hanggang doon lang dahil masyado siyang abala dahil sa tinatake niyang curriculum. Pero ang hindi ko rin maintindihan ay kung paanong nagagawa niyang maniwala kay Tito samantalang sa akin na sarili niyang anak at siya ang nagpalaki ay hindi niya magawa.

Napatingin ako ng di makapaniwala kay Tito Rommel na ngayon ay komportableng nakaupo sa mahabang sofa, nakasandal ang likod niya sa back rest ng upuan. He just laugh and keep shrugging his shoulders like he is innocent. Mom notice how I threw dagger looks at Tito kaya mas humigpit ang pagkakasabunot niya sa akin.

"Don't you ever look at your Tito like that! Walang modo!"

"Mommy, p-please." This time my voice cracked. Hindi ko na mapigilan dahil sa sakit.

"Nakita ka!" Halos ilapit na niya amg mukha sa akin habang hawak pa rin ang buhok ko at nakaluhod ako sa sahig. "Nakita ka ng tito mo, tapos dahil nagsumbong titignan mo ng ganyan! Kung ayaw mong may makakita ng kalandian mo ay dapat magaling kang magtago!" A lone tear escapes from my eye.

Why? why can't she believe in me? I thought she knew me too well na hindi ko kayang magsinungaling sa kanila, pero mukhang hindi. Kasi sa ganitong pangyayari, hindi niya ako mapaniwalaan.

"K-kinausap ko lang po talaga si Ma'am Marina."

"Sige sasakyan ko yang kasinungalingan mo! Bakit kung ganoon? Bakit ka niya kakausapin?" singhal niya habang pinipilit na idiin ang pagkakahawak sa aking buhok.

Wala na akong lakas, parang unti-unti ng bumibigay ang mga mata ko ngunit natigil at napabaling sa main door ng bigla iyong bumukas. Hindi ko pwedeng sabihin na pwede akong bumagsak at muntikan na siyang ipatawag dahil sigurado akong mas matindi ang sakit na ipaparamdam niya.

Miss Marina wears her uniform, walang emosyon ang mukha nito habang nakatingin sa amin. Mabilis na kumalma si Mommy at inayos ang posture niya. Ako naman ay pinili ang tumayo sa pagkakasalampak sa sahig.

"Totoo ang kanyang sinabi. I talked to her after the dissmisal," may bahid ng ngiti ang mukha ni Miss. Tumingin ito sa akin na puno ng pagtatanong pero hindi ako handang sagutin ang mga iyon kaya nag-iwas ako ng tingin.