Telefonumun art arda çalması ile gözlerimi araladım. Arayan Furkan'dı böyle ısrarla aradığına göre önemli bir şeydir diye telefonu açtım "Alo" uykulu sesimle cevap verince "Kanka direk konuya giriyorum ama sakin oluyosun anlaştık mı" demesiyle hemen yatakta doğruldum "ne oldu" söylemek ile söylememek arasında gidip geldiğini anlayabiliyodum seside endişeli çıkmıştı zaten derin bi nefes alıp "Karan kaza geçirmiş hastaneye kaldırmışlar" demesiyle beynimden vurulmuşa döndüm. Ağzımı bile açamadım duyduklarımı bir kaç dakika sonra idrak ettiğimde zorla "H-hangi hastane" diyebilmiştim "Eylem ben seni almaya geliyorum İzbandayım birlikte gideriz tamam mı sakin ol sadece" ama bende sakinliğin s'si bile yoktu "Hastanenin adını söyle ben gelirim senin buraya gelip beni alman sadece zaman kaybı olur" haklı olduğumu o da biliyodu ama canımdan çok sevdiğim insanın canı için savaş verdiğini bilmem beni mahfediyordu. "Medical Park'a götürmüşler zaten köyden dönerken o taraflarda kaza yapmışlar" yutkundum ve bir yandan üzerimi değiştirmeye çalıştım "Ben gidiyorum bi onbeş dakikaya orda olurum sende oraya gelirsin kapıda beklerim seni" beni onayladı her ne kadar beni yalnız bırakmak istemesede zorla kabul etti, işin asıl kısmı evden nasıl çıkıcağımdı.
Altıma siyah pantolon üzerime de düz beyaz bir t-shirt giymiştim bordo hırkamı alıp çantamı açtım içine dezenfektan, kolonya, yedek maske, şarj aleti ve cüzdanımı fırlatıp hemen odamdan çıktım. Maskemi yüzüme takarken annemin yanına mutfağa girdim
"Eylem nereye sabah sabah annecim" dediğinde alelacele olanları anlattım Karan'ı sevdiğimi bildiği ve tanıdığı için hiç tereddüt etmeden izin verdi o da gelmek istesede gelmesini istemedim hastalığı yüzünden risk altındaydı ve bu virüs zamanı onu hastaneye sokamazdım.
Evden çıkıp ağlaya ağlaya dolmuşa biniceğim yere geldim. Dolmuş gelmedikçe küfür ediyordum içimden en lazım olan zamanda geç gelirdi. Birkaç kişi iyi olup olmadığımı sorduğunda onlara arkadaşımın kaza yaptığını söyledim. Dolmuş gelince hemen binip parayı uzattım ağlamam bir an bile durmamıştı. Etraftakiler sanki bana uzaylı görmüş gibi bakıyorlardı. Yanında oturduğum teyze "kızım polise gidelim mi biri bir şey mi yaptı" deyince gülümsedim "Yok teyzecim hastaneye gidiyorum ben" bana bakıp "Neden ağlıyorsun o zaman ailene bir şey mi oldu" "yok Allah korusun teyze sevdiğim insan kaza yapmış onun için böyleyim" dediğimde gözlerindeki kaderi gördüm "Yavrum git yanında ol Allah ayırmasın" göz yaşlarımın arasından burukça gülümseyip "Allah hiç birleştirmedi ki teyze nasıl ayırsın" dediğimde benim için üzüldüğünü görebiliyordum destek vermek için elimi sıktığında gülümsedim.
▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️
Kapının önünde Furkan ile karşılaşmış ve danışmandaki kadına nerede olduğunu sormuştum. Bama yoğun bakımda diieyince içimden bir parça koptu ona bir şey olacak düşüncesi bile beni öldürmeye yeterdi.
Olduğu kata çıktığımızda benim bütün tanıdığım arkadaşları oradaydı. Acaba dönsek mi diye düşünsem de geri dönemedim. Kalbim izin vermedi. Ekim beni görür görmez yanıma gelip sarıldı o da benim gibi ağlıyordu, ne kadar güçlü durmaya çalışsam da olmuyordu işte. Ekim ile ayrıldığımızda Bartu oturduğu yerden kalkıp tokalaşmak için elini yumruk yapıp uzatmıştı. Yumrukla tokalaştıktan sonra "Geç otur Eylem" dedi ne kadar itiraz etsem de Furkan'ın araya girmesi ile zorla oturdum.
Tam on kişiyiz şuana kadar isimlerini geçirdiklerim haricinde koridorda Karan'ın kuzenleri Caner ve Ceren, Tuğba, Arda Özgür, Arda Yolaçan ve abisi Burak Yolaçan vardı. Arda Özgür ve Burakla Karan konuşmuyordu ama yinede gelmişlerdi. Arda Özgür bana tip tip bakarken daha yeni kim olduğumu anlamıştı sanırım "Sen Yaren'in arkadaşı Eylem misin?" dedi ona bakıp kafamı evet şeklinde salladım "Yaren ne yapıyor" diye sorduğunda bende şarteller attı bağırıp aynı zamanda ağlayarak "YA SEN İYİ MİSİN ARKADAŞIN Kİ BİR ARA KARDEŞİM DEDİĞİN İNSAN İÇERDE CANIYLA UĞRAŞIYOR SEN BANA YAREN'İ SORUYORSUN CİDDEN İFLAH OLMAZSIN SEN ARDA ÇOK MERAK EDİYORSAN MESAJ AT ZİRA BEN KENDİSİYLE KONUŞMUYORUM" bu sözlerimiz üzerine tabiki hiçbir işey diyemedi
