Tooru,
Od kiedy zwracam się do Ciebie po imieniu?
Sam nie wiem.
W moich myślach jesteś, tym jednym, wyjątkowym i cudownym Tooru.
Choć prawda jest taka, że w normalnym życiu nie potrafię tego przyznać.
Przepraszam.
Dlatego, piszę list, aby nie musieć nic mówić.
Tak będzie łatwiej.
Wiem, że idę na łatwiznę, ale już próbowałem Ci to wyznać, lecz...
Na marne.
Co jest tą rzeczą, którą mam ochotę Ci powiedzieć?
...
Bardzo mi na Tobie zależy.
W dziwny sposób...
Uwielbiam Cię.
W dziwny sposób...
Kocham Cię.
...Sposobem, którym nie wolno kochać, takich jak Ty.
Nie mam pojęcia, co o tym sądzisz.
Jestem obrzydliwy, tak?
Byłem głupi i naiwny robiąc sobie te wszystkie nadzieje...
Mam rację?
A po co je robiłem?
Po to, aby nie czuć bólu i chociaż trochę myśleć, że Ty również śnisz, o tym aby troszczyć się o mnie.
Że mnie nie opuścisz w pewnym momencie...
Że nie zostawisz mnie dla jakiejś laski...
Nie rozumiem, wiele...
Dlaczego Cię lubię, w taki sposób, którym nie warto lubić przyjaciela?
Czemu, tak bardzo mi się podobasz?
W jakim celu, szaleję tak cholernie, za Twoim charakterem?
Nikt nie będzie zatracał głowy na poznanie tych odpowiedzi, prawda?
Tooru,
Ja...
Poważnie pragnę zdać sobie sprawę, po jakie licho zakochałem się w Tobie.
Przecież oczywistym było to, że Ty tego nieodwzajemniasz.
Wolisz dziewczyny, mam rację?
Mam.
Jesteś zauroczy, tymi nędznym i pustymi ździrami?
Tak...
Chciałbym nie mieć Ci tego za złe.
Chciałbym...
Trochę to niemożliwe...
Przecież orientacji się nie wybiera, no nie?
Z taką się rodzisz i tyle.
Nic na to nie da się poradzić.
Ale...
Ale czy za nic, takiego nie możesz mnie pokochać?
Czy jestem, aż tak bezwartościowy?
Aż tak bezużyteczny?
Aż tak, byle jaki?
