17. Vermoeidheid

9 1 0
                                    

Over mijn wang vloeit een traan,
want ik kan het allemaal niet meer aan.
Mijn gevoelens zijn kapot,
en daardoor word ik echt zot.
Mijn leven staat even stil,
weet ik wel wat ik echt wil?
Vragen spoken door mijn hoofd,
zo wordt het grootste deel van mijn slaaptijd beroofd.
Vermoeid schrijf ik nu een gedicht,
met een vragende blik op mijn gezicht.
Want antwoorden krijg ik niet,
en dat doet me veel verdriet.
Zal ik ooit minder vermoeid zijn?
Of blijf ik voor altijd zitten met deze pijn?
Het is een pijn die niemand ziet,
en zelfs ik weet niet,
waarom er zoveel vragen door mijn hoofd spoken,
waar ik het liefst van al zou van weglopen...

Poems by MirteWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu