Forgive me Mr. Billionaire

Chapter 23

Ziane Di  

Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko,... Its all my fault hindi ko alam kong mapapatawad pa nila ako

Nakagawa ako ng kasalanan, nakasakit ako ng hindi ko alam,

Those days all I care is about myself..partying all night, nagpapakalasing.. Nagtataka na nga lang ako kinabukasan nasa apartment na ako..

Akala ko it was just an accident, akala ko umuwi ako mag isa at nakalimutan ko lang dahil sa kalasingan

But Cedric is there... For me... I know na sya yun, after ng mga narinig ko

Iyak lang ako ng iyak, dios ko ano tong nagawa ko?, hindi sapat ang pahingi ko ng tawad... At alam ko rin na hindi na ako mapapatawad ni Cedric

"ngayong alam mo na, wala ng dahilan para manatili ka rito...umuwi ka na azi"si yesha

"ayi, I'm so sorry.. Alam ko nasaktan kita, kayong lahat, alam ko it was my fault, everything is my fault, and my sorry is not enough, but please... Please I beg you... Wag moko ipagtabuyan ng ganito" naiiyak kong sabi, i was hurt.. Pero naintindihan ko dahil nasaktn din sila nung umalis ako

"pasensya na, hindi ko sinasadyang sabihin yun"..Bulong nya...

Sandaling katahimikan bago sya nagsalita muli

"alam mo ba na hiniling yun ni Cedric bago sya naaksidente!, na sana makalimutan na nya lahat, yung sakit, pangungulila, at yung pagmamahal.... Hindi ko alam kong makaka alala pa sya, pero kung sakali man.. Mahihirapan syang patawarin ka...mahaba pa ang processo na tatahakin mo Ziane Di, hindi madali, pero sana makayanan mo... Payong kaibigan lang...kung mahal mo sya, let him go, hayaan mo syang mamuhay ng masaya, at wala ka...at kung mahal na mahal mo talaga sya.. Kung Ano man ang maging desisyon mo wag ka mag alala nandito lang ako palagi, baka sa pagkakataong ito kailanganin mo na rin ako"

Malungkot nyang Bulong ng pinaka hurling parte...saka na umalis at bumalik sa kusina,

Umalis na rin ako, nasagot na ang ilan sa mga katanungan ko,...

Cedric's POV

Bakit ganito? Pakiramdam ko may kulang sa buhay ko, Pakiramdam ko may isang bagay akong gustong maalala pero hindi ko magawa

Kailangan ko magpahinga, nasa palawan ako, after ng accident hindi na muna ako pinagtrabaho ni mommy... Kaya si Arnold muna ang nag aasikaso ng kumpanya

Pero bakit parang bawat sulok ng isla may alaalang nakatago o Di kaya'y nakabaon...

Alam kong mag amnesia ako, kaya marami akong hindi na alala, Pakiramdam lang lahat...

"hoy, butiki"

Bigla kong narinig... What was that? Hinanap pero wala akong makita kundi ang malawak na Dagat at mga puno..

"future husband"

May babaeng tumawag saken, sa isip ko lang pero hindi ko makita ang mukha nya

"hahahahhaa" isang tumatawa at masayang babae ang kasama ko, tuwang tuwa sya habang nags snorkeling...

"arggghhhh ahh"

Sigaw ko sapo sapo ang ulo ko, unti unting may mga larawang nag flash sa isipan ko, pakiramdam ko ay umiikot ang paligid nakakahilo

At saka ako nawalan ng malay...

Nagising ako na nasa bahay na, kasama ang pamilya ko na mukhang nag a alala

Alaala? Si Ziane Di, ang pamilya ko, mga kaibigan ko, ang trabaho ko!

Nakakaalala na ako!...

Pero ang lungkot...sana hindi na lang bumalik mga ala ala ko.... Ayoko maging malungkot sa harap nilang lahat