Everytime I saw you in the hallway. Iniiwasan kita.
Everytime you saw me. I am alone. Lumalapit ka.
Everytime I need somebody to help me. Tinutulongan mo ako pero nilalayuan na agad kita.
Everytime we see each other. Ngumingiti ka at sinisigaw mo pangalan ko. Pero tinakbohan na agad kita.
Dahil alam kong mas lalo akong masasaktan kapag andyan ka. Tumatabi at Nilalapitan sa dahilan na hindi ko alam kung bakit kailangan mo pa akong kausapin?
You have so many friends.
Bakit ba sa akin ka pa lumalapit?
Because I admit it in myself long time ago.
I have a crush on you.
Pero sa malayuan lamang kita kayang masisilayan. Sa imahinasyon ko na lang din kita puwedeng malalapitan.
At sa kuwento ko lamang din ikaw kaya kong mahahawakan.
I am not like my friends.
Keya and Rishen.
They are popular very much.
Dahil sa kanila hindi na ako na bu-bully.
Hindi na ako nalalapitan because to them. I know they want to protect me. But not everytime.
I'm not a nerd.
I'm just a small and simple girl. I am proud to be like that. But I have a secret. A secret I can't controlled.
Tatlong salita lang naman ang kaya ko para mapigilan ko ang nararamdaman ko.
LEAVE. ME. ALONE.
- - -
Hindi ka naman ganyan dati.
'Yan ang linyahan ng isip ko kapag nakikita kita. Na nag kakaganyan.
Ano ba ang problema? Bakit ayaw mo sa akin sabihin?
Dahil nung nahawakan kita ulit sa unang pagkakataon. Umiiyak ka? Patuloy ang luha mo na bumabagsak sa lupa.
Hindi ko alam kung ano at bakit? Dahil nung makita kita na nag kakaganun. Nabitawan kita agad, dahil nanginginig ka?
Tumakbo ka na at hindi na muli nagawa ang dating gawi. Hindi ka lumingon. Wala ng ngiti saiyong mga labi.
Lumapit ang mga kaibigan ko. Tinanong nila sa akin kung sino ka? Pero hindi ako nag salita. Hinabol kita.
Pero natigilan ako ng bigla kang bumagsak sa damuhan. Binuhat ka niya. Nataranta ang mga kaibigan mo ng nilapitan nila kayo.
Lalapitan na din sana kita pero may humawak agad sa braso ko.
"Eza?"
Ngumiti lang siya pero nakita kong nanunubig ang mga mata niya habang nakangiti.
"Tara na"
Mahina niyang sabi. Nakita ko ang mga kaibigan ko sa likuran niya. Labag man sa aking kalooban. Sumama ako.
May pupuntahan nga pala kami. Isang lugar na alam kong hindi mo gustong puntahan.
Ang Bar ni Kangkong
BINABASA MO ANG
Lyvicie Owst
Fantasy"Hindi mo pala alam na pinipilit na akong dinadala ng sarili ko sa nakaraan. Habang ikaw. Hinihila mo ako pabalik sa kasalukuyan." Ano ang gagawin mo kung makita mo ang natatangi mong yaman saiyong buhay ay unti-unti ng mawawala, at ikaw lang ang bu...
