İçimdeki yangını söndürmek mümkün ama yanmakta bir şeçenek...
Gökyüzü içindeydi. Dışı tüm evrendi...
Irmakların en yorgunu bile, denizlerle birleşir bir noktada...
Hayat önüne koyulmuş bir piyanodur. Sen doğduğun andan beri senin onun çalmanı ve kendi müziğini oluşturmanı bekler durur.
Dumanlar benden yükseliyor olabilirdi, ama artık yanmıyordum. İçimdeki ateş sönmüştü geriye kalan tek şey dumanlarımdı.
Pencerem yıldızları görmezdi ama ben görürdüm. Hayal ederek herşeyi görürdüm. Ayı, güneşi, yıldızları...
Sen benim aynaya baktığımda gördüğüm yansımamsın. Kaderimiz aynı, çabamız aynı, hikâyemiz aynı...
Ben ürkek bir çocuk değildim. Dünya korkunç bir yerdi.
Müziğe ihtiyacımız yok. Bizim sessizliğimiz var...
Onun bana sarılması herşeyin hallolmasıydı...
