𝕭𝖆𝖓𝖆 𝕭𝖊𝖓𝖎 𝕳𝖆𝖙𝛊𝖗𝖑𝖆𝖙

𝔇𝔬̈𝔯𝔡𝔲̈𝔫𝔠𝔲̈ 𝔅𝔬̈𝔩𝔲̈𝔪

Ellerim teninde geziniyor. Ne zaman geldim buraya? Aslında çok da umrumda değil. Yalnızca ikimiz varız hastane yatağında. Hava karanlık olmasına rağmen kabarık sarı saçlarından ve is kokan teninden tanıyabiliyorum. Kalbim ağzımda atıyor. Duyuyor mudur acaba? . Uyurken nasıl da masum gözüküyor. Dayanamıyorum. Aklıma ölümü geliyor. Ellerimi yavaşça çektim. Ana kapıldım yine. Turnuvada neler oldu, nasıl buraya geldik, Bakugou'yla nasıl aynı yatakta yatıyorum.

Yavaşça yorganı tutup benden uzağa sürükledim. Tam ayağa kalkacakken başıma dayanılmaz bir ağrı girdi. Sorularıma yanıt bulmazsam tek ağrı başımdaki olmayacağı için telefona sarıldım. Spor festivalinde olanları UA lisesinin sayfasına girip ardından da sıkıcı uzun yazıları atlayıp beni ilgilendiren yerleri okumaya başladım.

Şey... Sanırım turnuvada bakugou beni baya baya ezmiş. Bu da ağrımın nedenini açıklıyor. Zamanı durdurabilmeme rağmen bu kadar güçlü mü cidden. Belki de onu kurtaramayacak kadar güçsüzümdür. Hastanede olma nedenim de büyük ihtimalle bu. Ama zamanın yavaş ilerlemesi hikaye doğrultusunda ilerlediğimi gösterir. Doğrusu bu mu? Çizilen yoldan ilerlemek doğru mu? Kimi kandırıyorum istesem de istemesem de hiçbir şeyi değiştiremiyorum. Eninde sonunda o ölecek ve ben sadece izleyeceğim. Animelerde herkesi kurtaran karakterler gibi olamamam benim suçum...

Stessten bacağımı sallarken arkamda ayaklanma hissettim. Arkama bakmaya cesaretim yoktu. Bakmadım da.
"Uyandırdım sanırım."
Yeni uyanmış sesiyle mırıldadı.
"Hıhı"
Ellerim titremeye başladı. Şuandan zevk alıp ilerde sorunları çözmek çok mu bencilce. Öyle. Ben onu hak etmiyorum. Neden? Neden bana bu acı yaşatılıyor?

Elimde olmadan gözlerimden göz yaşlarım hafif hıçkırıklarımın eşliğinde süzülmeye başladı. Birden bütün vücudumu kollarıyla kaplayıp beni kendine çekti. Nefesi ensemde tüylerimi diken diken ediyordu. Göğsünün sıcaklığı sırtıma vuruyordu. O kadar rahatlatıcıydı ki bir anlığına düşüncelerim uçtu. Tekrardan yalnızca ikimiz vardık.