Манай хэд маань ч кафед орон ширээ олох гэтэл юун ширээ бэв битүү! Бид 4 юун юм ярьж суух шууд л гараад явав. Бид нар юу хийх вэ? гэж тус тусдаа бодон өөрт байсан мөнгөөрөө зайрмаг идэн алхана. Саран "Аа!" гэж ориллоо. Бид түүнээс чочиж, "Юу болсон бэ?" гэж асуув. Саран "Би зайрмагаа унагаачихлаа" гэж гунигтай хэлэв. Сарнай "Юун сүртэй юм бэ? Уйлах гээд байгаа юм уу? Ямар жоохон хүүхэд биш дээ!" гэж тоомжиргүй хэлэв. Саран угаасаа л нялх хүүхэд ааштай л даа! Сарнай түүнийг мэдсээр байж л дандаа л ингэдэг. Ер нь Сарнай Саранд дургүй байх аа! Намайг ингэж бодож байх хооронд Саран уйлчихна гэж хэн санахав дээ! Би ч Сараны хамгийн сайн найз нь болохоор түүнийг аргадан, "Зүгээр дээ! Би чамд шинийг аваад өгье. Чи хүссэнээ авч" гэсэн юм.
Үргэлжлэлийг намайг дагаад уншаарай!
