Met het warme dampende water dat aan Emily's naakte lichaam likt geniet ze ook hier van haar uitzicht. Werkelijk overal in dit luxe huis kun je kijken door een groot raam naar de prachtig blauwe oceaan. Ze sluit haar ogen en snuift de geur van de olie op. Die geur doet haar ergens aan denken. Ze doet moeite om de geur te herkennen maar al snel heeft ze door dat het dezelfde geur was die ze op het briefje van de spiegel vond. Rozenolie. Zou dit alles iets met dat briefje te maken hebben? Maar dan vraagt ze zich af waarom ze nu daaraan zou moeten denken. Genieten van deze heerlijke verwenning, dat is waar ze aan moet denken.
'Miss Evans, bent u klaar met baden?' klinkt er vanaf de gang.
'Eh, ja. Kom maar hoor!'
De deur vliegt open en dit keer komt Sarah, de blonde dienstmeid, de badkamer binnen en helpt Emily uit het bad.
'Hier hebt u een handdoek miss.'
'Dankjewel,' zegt Emily aardig, terwijl ze Sarah een knipoog geeft. Ze begint de dienstmeisjes te mogen.
'Wenst u nog een kop thee of iets anders mevrouw?'
Emily schudt haar hoofd.
'Ga maar. Ik red me wel.'
'Maar het is mijn werk om u...'
'Ga nou maar,' glimlacht Emily en ze wijst naar de deur. Sarah knikt en loopt dan uiteindelijk de badkamer uit. Verwenning is soms heerlijk, maar teveel moet je er niet van krijgen. De handdoek die ze zonet van Sarah overhandigd kreeg duwt ze nu in haar gezicht. Wat een heerlijk zachte handdoek.
'Het is tijd om even een frisse neus te halen miss Evans,' roept Amelia vriendelijk als ze Emily slapend in haar stoel aantreft.
'Oh, u slaapt.' Zachtjes loopt ze naar haar toe en probeert haar te wekken. Al snel ontwaakt zey uit haar slaap. Angstig kijkt ze om zich heen.
'Waar ben ik?!' schreeuwt ze bang. Maar als ze Amelia's lieve gezicht voor zich ziet weet ze het al weer.
'Oh ja natuurlijk. Neem me niet kwalijk.'
't' Hindert niets miss Evans. Komt u nu even met mij een wandeling maken in de tuinen?'
'In de tuinen...,' antwoordt Emily ietwat teleurgesteld.
'Ja, de tuinen ja. Had u iets anders gewenst?'
'Ja eigenlijk wel ja. Ik dacht dat je mij de haven van Port Royal liet zien.'
'Oh, maar mevrouw....dat is zeer gevaarlijk. Het lijkt me geen goed plan om daar een wandeling te gaan maken.'
'Waarom is het daar gevaarlijk Amelia?'
Even is er een blik van twijfeling op Amelia's gezicht te ontdekken. Ze kijkt om zich heen, om te zien of er niemand is. Dat is het geval en vlug buigt ze zich naar Emily's oor.
'Men verwacht ieder moment piraten,' fluistert ze.
'Piraten?!'
'Ssht, niet zo hard miss Evans.'
'Waarom mogen we hier niet gewoon over praten?'
'Het is voor mij niet gepast om met de gouverneur's dochter over zulke onderwerpen te praten, laat staan over zulke bloeddorstige schurken. Ik kan er voor ontslagen worden miss Evans.'
'Oh, sorry. Dat wist ik niet,' zegt Emily. Haar wangen kleuren rood.
'Geeft niets. Mevrouw.'
'Toch wil ik meer weten over die piraten.'
Amelia twijfelt.
'Ik weet niet of ik dat wel moet doen mevrouw. Het is niet verstandig.'
'Kom op Amelia, mijn vader is in de bibliotheek een boek aan het lezen. Hij vertelde mij gister dat hij het een geweldig verhaal vond en zijn gedachten er helemaal in liet opgaan. Hij komt dus niet snel hier heen.'
'Vooruit dan,' stamelt Amelia uiteindelijk. Ze neemt plaats op de sofa vlak voor het balkon. Emily volgt.
'Rond deze tijd varen er veel koopvaardijschepen van de Verenigde Oost-Indische Compagnie uit met als lading allerlei kruiden, specerijen en juwelen. Ze varen richting Europa om het daar te verkopen. Maar u raadt het al, waar juwelen en goud is zijn piraten. Het is elk jaar hetzelfde. Ieder jaar rond deze tijd verschijnen er minstens acht piratenschepen in de haven van Port Royal, om vervolgens eerst het fort hier te plunderen. En vinden ze hier niets? Dan vallen ze wel schepen op open zee aan. Het draait allemaal om de buit die ze kunnen inslaan. Er keerden afgelopen jaar dan ook maar twaalf van de twintig koopvaardijschepen terug. De rest is gekaapt of tot zinken gebracht door die akelige zeerovers die al bestonden sinds de tijd van de oude Grieken.'
Emily luistert aandachtig naar Amelia's verhaal. Als er even een stilte valt kijkt ze haar aan.
'Ga verder!'
'Goed dan. Het is dus niet verstandig om nu de haven te bezoeken vanwege piraten die elk moment kunnen verschijnen. Ze kunnen u wel ontvoeren mevrouw. Ik ben doodsbang voor die zeerovers.'
'Waarom zouden ze mij dan ontvoeren? Wat hebben ze nou aan mij?'
'Veel mevrouw. Veel. Ze ontvoeren u minstens om uw prachtige sieraden. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de lust die de piraten hebben, de lust die u zou kunnen bevredigen.'
'De lust?' vraagt Emily verbaasd.
'Oh...die lust.' En bij die gedachte worden haar wangen weer rood. Amelia knikt verlegen. Voor piraten zijn wij niets anders dan lekkere wijven met dikke tieten die zorgen voor goede seks.' Meteen slaat Amelia haar hand voor haar mond. Dit had ze nooit moeten zeggen.
'Sorry. Sorry mevrouw. Ik was te vrij om zó te spreken. Vergeef het me.'
'Nee nee, het is al goed! Maak je geen zorgen Amelia.'
Amelia voelt een opluchting. Als ze dit bij de gouverneur had geflikt was ze er allang uit gegooid.
'Maar goed. Ik weet niet of u na mijn verhaal nu nog wilt wandelen langs de haven,' vraagt Amelia zich nu af, in de hoop dat Emily toch maar het besluit neemt om in de tuinen te gaan wandelen.
'Ik wil niets anders! Waarom kunnen wij daar niet lopen, als al die andere stadsmensen er wel kunnen ronddwalen?'
'Maar mevrouw, dat is anders...'
'Nee. Ik wil naar die haven. Ik houd wel van een beetje avontuur. Het lijkt me eigenlijk wel leuk om die piraten te zien.'
'Maar miss Evans toch! Past u toch alstublieft op uw woorden! Die piraten kunnen wel een vloek met zich meedragen. Voor u het weet zit u bij ze vast en komt u nooit meer vrij.'
Emily lijkt het zorgelijke gepraat van Amelia volledig te negeren. Ze staat op en wandelt haar slaapkamer uit.
'Miss Evans! U mag zeker niet alleen gaan!' schreeuwt Amelia nu. Even kijkt ze twijfelend en angstig om zich heen.
'Dan ga ik met u mee,' zegt ze dapper en ze holt achter Emily aan die nu al bij het trappenhuis is aangekomen.
'Ah, je gaat toch maar met mij mee?'
Amelia knikt hevig.
'Maar ik garandeer u niet dat ik ook de hele tijd bij u blijf.'
