Levend

Hoofdstuk 5

Mijn kamer staat weer vol met mensen. Ik hoor mijn moeder praten met de dokter,
"Ik heb me bedacht."
Een lange stilte ontstaat in de ruimte, "Ik zou wat meer willen weten over abstinentie." gaat ze verder.
De dokter schraapt zijn keel,
"Weet u het zeker? Het is niet verpli-" Hij wordt ruw onderbroken door een stem die ik maar al te goed ken,
"Nee! Ze weet het helemaal niet zeker!" roept Hannah door de kamer heen.
"Hannah, houd je erbuiten. Dit gaat jou niet aan!" Ik kan aan mijn moeder haar stem horen dat ze erg gefrustreerd wordt.
"Snap je het dan niet! Sophie wordt niet meer wakker! Als we haar nog langer in leven houden lijdt ze alleen maar meer."
"Ik kan niet zonder haar. Als je haar laat sterven, sterft er ook iets in mij."
Voetstappen komen dichterbij en haar warme hand pakt die van mij beet.
"Dat snap ik ook wel, maar voor mij is haar zo zien veel erger. Ik kan mijn kleine meisje zo niet langer meer zien lijden." Het volume van mijn moeder haar stem is gedaald.
Ik wil iets zeggen, maar ik weet dat ik geen moeite hoef te doen, ze horen mij toch niet.
Ik kan voelen dat iedereen om mij heen langzaamaan opgeeft.
Misschien ik ook wel.
"Ik kan niet zomaar afscheid nemen van haar."
Meer voetstappen lopen mijn kant op.
"Dan moet je dit niet zien als afscheid."
Hannah haar hand verstevigd om de mijne.
"Ze blijft altijd bij ons dus hoeven we geen afscheid te nemen." ging mijn moeder verder.
Mijn hand wordt omhooggetrokken en twee lippen raken de rug van mijn hand. Dan wordt mijn hand weer neergelegd. Een diepe zucht ontsnapt uit iemands mond.
"Oke..." Ik kan de twijfel horen ik haar stem.
"Misschien is het voor het beste." Zegt Hannah.