Ik hoor een deur opengaan.
"Hey Sophie, ik ben het, Hannah."
Voetstappen komen dichterbij. Ze komt op mijn bed zitten. Een warme hand pakt die van mij. "Hoe gaat het?"
Ik wil antwoorden maar dat lukt niet.
"Weet je welke dag het is vandaag?" Ik wist niet eens welke week het was.
"Het is 14 augustus 2018."
2018!? Hoe lang slaap ik al? Het laatste wat ik nog weet is dat het 2017 was. Ik hoor een snik.
"Je verjaardag." zegt Hannah zacht.
Mijn verjaardag? Ben ik in de toekomst beland? Ik ben toch 18? Of slaap ik al zo lang?
"Het is nu een jaar geleden dat het is gebeurd..." even stopt ze met praten. Een zachte, maar diepe zucht ontsnapt uit haar mond.
"Een jaar geleden dat je... viel." Nog een snik.
Mijn hand wordt opgetild met trillende handen. Ik voel een zachte kus. Dikke warme tranen rollen langs mijn hand naar beneden. Ik hoor de deur weer opengaan en een zware stem onderbreekt waardoor mijn hand wordt losgelaten en Hannah van mijn bed opstaat.
"Het bezoekers uur is al afgelopen, ik wil u verzoeken naar huis te gaan." zegt de zware stem.
"Ja tuurlijk, sorry."
Nog even leunt Hannah over mij heen en geeft me een kus op mijn voorhoofd,
"Doei Sophie."
Voetstappen verlaten de ruimte en de stilte keert terug.
Ik ben weer alleen.
JE LEEST
Levend
ContoHoe voelt het als je vast zit in je eigen lichaam? Je probeert te gillen, je leeft nog! Niemand hoort je, je bent helemaal alleen, het heeft geen nut meer...
