Benim adım Aleynanur Yavuzer.
Nereliyim bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var şu hayatta. O da ucu bucağı olmayan şu gökyüzünün altında bulunan yine ucu bucağı olmayan bozkır...
Yalnız değildim hiçbir zaman. Yalnız kalamazdım da zaten. Bir tek yalnız...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O da bana baktı gözlerini hiç kırpmadan. O an, birbirimize bakışlarımızla sarıldık.
Hasan Ali Toptaş
⛰️
İşte buradaydım. Belki olmam dediğim yerdeyim ama buradaydım işte. Kayseri de... Durmam gereken yerde durmasını bilmeyen yine bendim. Ha burası ha Ankara ne fark ederdi ki zaten? Sustum. Sadece sustum benim hakkımda kararlar alınırken, kimseye bir şey demeden kalktım ve valizimi de beraberinde sürükleyerek yeni tayin olduğum diyara yol aldım. Artık vakit gelmişti.
Benim adım Aleynanur Yavuzer. Nereliyim bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var şu hayatta. O da ucu bucağı olmayan şu gökyüzünün altında bulunan yine ucu bucağı olmayan bozkır...
Yalnız değildim hiçbir zaman. Yalnız kalamazdım da zaten. Bir yalnızlıktı beni korkutan bir de sevgisizlik.
Yüreğime sığdırdım bozkırı. İlim ile amel etmeyi kendime bir yol seçtim. Sevgi... Merhametten doğar. İşte bir tek onunla başa çıkamıyordum çoğu zaman.
Her sevdanın ardına gizlenmeyi en iyi bozkır bilir.
Sırt çantam trene bindiğimden beri kucağımdaydı. Yolum uzun değildi fakat aynı vagonu bir adamla paylaşmak da pek akıl karı değildi. Parmak uçlarıma kadar korku hissetsem de belli etmemeye çalışıyordum. İçime derin bir nefes çekip besmele çekerek bildiğim tüm sureleri okumaya başladım. Adam elindeki kitabı yanındaki boş koltuğa bırakıp öne doğru eğilerek fısıldadı.
