He never Cried (ASHLEY 8) ☑

Chapter 37

Chapter 37

Masama bang maging masaya? Yan ang tanong ko na sobrang hirap sagutin. Pwedeng hindi pero Oo? Sa iba hindi, may iba rin namang Oo.

Pero para sa akin, ewan. Bakit kapag masaya ka, ilang oras lang o araw ay mas dobleng sakit naman ang mararanasan mo? Bakit kapag masaya ka, may pangamba? Bakit kapag masaya ka, pakiramdam mo pwede ka ng mamatay? Bakit kapag masaya ka, wala ka ng maisip kundi ang kasiyahan mo? Bakit parang laging may kapalit ito? Bakit ang hirap maging masaya pero ang bilis netong mawala at mapalitan ng sakit at pait?

May mga taong gumagawa ng hindi mabuti para maging masaya, may mga tao rin namang gumagawa ng mabuti pero di naman sila masaya. Mabait ka, maganda, mayaman, kilalang tao... pero, masaya ka ba?

Bakit ang hirap maging masaya? Bakit di pwedeng masaya lang? Para saan ang pagsubok, kung halos lahat naman ay sumusuko? Para saan ang sakit? Para saan ang mga paghihirap? Para saan ang luha?

"Ma'am, anong mas gusto mong design sa cake, ito po bang may ganitong kulay o itong plain lang?" Tanong sa akin ng bading na wedding organizer.

Napakurap-kurap ako at tumikhim, tiningnan ko saglit ang nakangiting kaharap ko saka muling tiningnan ang screen ng ipad niya. Halos limang buwan na rin simula nang mapagdesisyonan namin ni Laxus na magpakasal, and everything keeps on happening so fast, but I am absorbing it sluggishly.

Mukhang masyado akong nadala sa mga naiisip ko, kaya ako nag space out. Nakakahiya, dahil kanina pa ako ganito. I'm thankful though, dahil wala si Laxus, busy kasi siya dahil sa new project nila. Kapag nagkataon na nakita niyang tulala lang ako at mukhang hindi interesado sa mga dapat gawin para sa aming na kasal, ay tiyak na masasaktan siya, ayaw ko nun.

I tried my best not to space out again, nakatulong ang sobrang pagkadaldal ng wedding organizer sa akin, I can see that he is trying to make me sane and awake everytime.

Gusto ko siyang pasalamatan, hindi lang dahil sa tulong niya para sa nalalapit naming kasal ni Laxus kundi dahil din sa effort niya at pag-intindi sa akin. So I told him that I will treat him in some resto, for dinner. Tumanggi pa siya nung una, but he agreed later on.

To Laxus:
I'll be having dinner with our wedding organizer, A thank you dinner. See you!

Baka kasi maagang makauwi si Laxus ngayon kaya naisipan ko siyang i-text. I spend several minutes to wait for his reply, pero wala, kaya naman pumasok na ako sa aking kotse at nagmaneho na.

Siya ang namili ng resto na aming kakainan, we both have our cars with us kaya convoy lang kami. Nauuna ang kotse niya kaysa sa akin.

I abruptly stepped the break when a car suddenly over takes my way. Malutong akong napamura dahil dito. I annoyingly pressed the horn, and to my surprised, the person who drives the car in front of me also made a noise by his horn, the sound the driver made is like mocking me.

Imbes na hayaan ko ang sariling mas mainis pa rito ay mas minabuti kong hanapin nalang ang kotse ni San-- ang wedding organizer namin. Napamura ako ulit ng mapagtantong tuluyan na itong nawala, baka nauna pa nga. Hindi ko pa naman alam kung saan ang restaurant na gusto niya.

I slowed down my pace and reach for my phone, mabilisan kong dinial ang number ni San. It took him five rings to answer my call.