anti-romantic | minsung (DUZENLENIYOR.)

✨

İyi okumalar💘

Perdeyi kapatmak üzereyken gözüm yine karşı dairenin balkonunda bir elinde telefonu bir elinde kahvesiye oturan çocuğa takıldı. Her gün, hiç aksatmadan sabahın ilk saatlerinde sandalyesine yerleşir, yaklaşık iki saat son ses müziğini açar ve dinlerdi, bazense kendisi söyler müziğin sesini bastırırdı. Müzik zevkimiz pek uyuşmasa da bu ölü mahallenin canlandığını hissettiriyordu, iki saatliğine. Parlak bir hayatı olduğundan emindim neredeyse.

Camı hafif aralık bırakıp perdenin arkasına kahvemle yerleştim. Gözlerimi kapayıp ezbere bildiğim playlistini dinlemesine eşlik etmeye başladım. İki saatliğine, içimde oluşan farklı hissi sevdiğim söylenemezdi. Sevmediğim de söylenemezdi.

Biten müzikle gözlerimi açtım, her gün sanki bu iki saat daha da kısalıyormuş gibi hissetsem de arkamdaki saate dönüp baktığımda çoktan vaktin dolmuş olduğunu gördüm. Her sabahki gibi bugün de işe geç kalıyordum, belki arkadaşımla ortak olmasaydım bu bir sorun olabilirdi benim için. Ceketimi üstüme geçirip alışkın olduğum kasvetli mahalleye çıktığımda onunda indiğini gördüm. Her sabah karşılaşırdık, önce gülümser aradaki mesafeyi biraz azaltıp günaydın der ve klasik sorularını sorup iyi bir gün dileyip hızla uzaklaşırdı.

Ama bugün farklıydı. Kocaman gülümsemesiyle yaklaştı yanıma biraz ilerledikten sonra konuştu.

"Günaydın Bay Lee," kafasını gökyüzüne kaldırdı, "nasılsınız?" dedi her zamanki, adeta cıvıldayan sesinin aksine soğuk bir tonda. Öyle ki bu bahar zamanında içimi titretmişti. Bugün... çok sahteydi.

"Günaydın! İyiyim, siz nasılsınız Han-ssi?" Sesimdeki merak tonunu kontrol edememiştim. Şaşkınlıkla göz teması kurdu. 

Bir senede az da olsa, onun da beni çözdüğüne inanıyordum. Bugün ben de farklıydım. Sanki ruhlarımız yer değişmiş gibiydi. Bilirdi ki, ilk göz temasını kurmaya çalışan hep o olurdu, soğuk cevaplarım başta onu kırsa da benim hep böyle olduğumu anladığında alışmıştı. Ben, onun nasıl olduğunu sormazdım. Çünkü beni ilgilendirmezdi. Beni ilgilendiren sadece bendim. Ama bugün... bugün merak ediyordum, nasıl olduğunu. İlk defa, bugün merak ediyordum.

Hep yaydığı pozitif enerjisi bugün neredeydi? Bugün neden benimle göz teması kurmamayı seçti? Bana mı özeldi? Saçma. Ben sadece karşı binadan bir komşusuydum.

"İyiyim fakat siz, gerçekten iyi misiniz?" Olduğu yerde durup başlattığım göz temasını devam ettirirken vücudunu da tamamen bana çevirmişti. Gerçekten şaşırtmış olmalıyım.

"Evet ben iyiyim, ama siz bugün sahtesiniz." Göz temasımı kesip adımlarımı hızlandırıp mahalleden çıkmıştım.

Yanlış anlar mıydı? Çok mümkün. Umrumda mıydı? Pek sayılmaz. Her ne kadar umrumda olmadığını kendime diretsem de aklımda hâlâ dönüp duruyordu. Neden sahteydi? Farkında olmadan ezbere bildiğim yolu çoktan bitirdiğimi farkettim. Güvenliği geçtiğim gibi birkaç adım uzağımda beni bekleyen arkadaşımı görmezlikten gelip asansöre ilerledim.

"Yine mi müzik dinliyordun?" Her sabah aynı soruyla işe başlamak fazlasıyla yorucuydu. Birkaç aydır işe yarım saat geç kalıyordum. Aslında herkes alışmıştı, Hyunjin dışında.

"Evet, yine müzik dinliyordum." Asansörün içine girip daha fazla dinlememek için hızla kapama tuşuma bastım. Kapanmak üzereyken son saniyede koyduğu ayağıyla kapı geri açılmıştı. İçeri geçip baştan aşağı beni süzmeye başladığında sıkıntıyla nefesimi verdim.

"Ne var, Hyunjin?" Sanki bilerek yapıyormuş gibi konuşmadan beni seyretmeye devam etti.

"Aylardır tuhafsın, Minho. Sen bir şey anlatmadığından belki incelersem çözebilirim, diye bakıyorum." Cevap verme gereği duymayıp ofis katına ulaştığım gibi kendimi asansörden dışarı attım. Ofisin boğuk havası yine midemi bulandırmıştı. Birkaç kişi arkamdan günaydın diye seslense de umursamamıştım. Onlar da bu hâlime alışmışlardı. Aslında soğuk ve kaba olmaya çalışan birisi değildim hiçbir zaman, ruh hâlime göre hareket etmişimdir hep. Son birkaç aydır, gün benim için karşı komşumun müziği açmasıyla başlayıp kapamasıyla bitiyordu. Eh, bu da ruh hâlimi fazlasıyla değişikliğe uğratıyordu.