The Darkest Part Of It

This is a work of fiction. The story, names, characters, places, events, and incidents portrayed in this story are fictitious. Any resemblance to actual persons, living or dead, places, buildings, and products is purely coincidental.

All Rights Reserved © 2021

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Darkest Part Of It

by: eybisidee_

"Sage, pa-heal!"

"Sage, wall ka rito banda."

"Bobo amp."

Shit, edi kayo na magaling. First time ko kasi i-try tong laro tapos ganyan kayo. Kayo yung bobo.

"Sorry, first timer here."

Nag-on ako ng mic at biglang naging maamong tupa ang mga bwiset. Buti nalang Spike Rush lang to kaya medyo mabilis lang din natapos yung game. Humiga nalang ako sa kama ko at nag-patugtog. Ang drama puro Olivia Rodrigo. Ganito na ba talaga ang buhay ng isang normal na Filipino teenager? Napaka-boring. Pandemic tapos lockdown pa rin. Kelan kaya matatapos tong global pandemic na to? 

"My neck, my back, lick my p*ssy and my cr*ck."

"Baby, I need to know.."

"Hi bestie, if you see this, this might be for you..."

Walang bago sa  Tiktok pero halos tatlong oras din akong nag-scroll. Tutulog na sana ako nang biglang may nag-message sakin. Hmm, nag-message na naman siya. Ilang araw na siyang nangungulit ha? Ano kayang problema nito? 

Syempre, hindi ko siya nireplyan. Hindi ako marupok no. Natulog na lang ako kasi alas tres na rin ng madaling araw. Ako nga pala si Kate, isang incoming fourth year college student. I am taking up BS Civil Engineering and no, hindi ako magaling sa Math. Actually, I hate Math and kaya lang naman ako nag-Engineering dahil both of my parents are engineers. Parehas na Chemical Engineers sina mommy and daddy and mahilig din naman ako mag-sketch kaya siguro eto na lang ang napili kong course. 

As soon as I wake up, nag-check agad ako ng phone to see updates regarding my cousin na nasa hospital. He was in a car accident a week ago and sobrang lala ng natamo niya. I kinda feel bad kasi hindi ko siya mabibisita since narito na kami sa province and halos 8 hours bago pa ako makarating sa Manila. Di ako religious pero I prayed that morning, na sana ay nasa mabuti siyang kalagayan at magising na siya. Pangalawang araw na rin kasi siyang comatose.

Night came and wala na naman akong magawa. Ang hirap pag bakasyon at tapos mo na ang mga gawain mo. Katatapos lang ng on-the-job training ko sa isang kilalang company dito sa probinsya at medyo matagal tagal pa ang start ng pasukan. Hindi ko nga alam bakit ganito kamalas ang pioneer batch ng K-12, eh. Hindi man lang namin ma-enjoy ang college life dahil online classes at hindi man lang makalabas ng bahay. I miss my friends and since I am an extrovert, parang nakakapanghina na wala man lang akong makausap dito sa bahay.