Aż zabraknie nadziei •Opowieści z Narnii•

Spotkanie wśród gwiazd

Przechadzałam się lasem, wdychając zapach świerków.                                                                                       Sumienie podpowiadało mi,że nie powinnam, jednak dalej szłam jak zahipnotyzowana. Nocom w Narnii nie brakowało uroku! 

Wszystko zdawało się bardziej tajemnicze niż za dnia, a gałęzie drzew lekko tańczyły w rytm wiatru. Śnieg nie topniał, co jeszcze bardziej mnie martwiło.

W Narnii od setek lat panuje wieczna zima, za sprawą Białej Czarownicy. Jest okropna, a jej serce jest tak zimne i twarde, jak sopel lodu zwisający z dachu.

W Narnijskich szkołach też nie było łatwo.  

Szłam dalej, zbliżając się do latarnii. Świeciła bardzo intensywnie, więc musiałam zamrugać. Światło jednak dalej przebijało się przez moje powieki, więc musiałam ukryć głowę w rękawie futra.

Kiedy z powrotem otworzyłam oczy, ktoś stał koło latarni. Jakaś wysoka, pulchna dziewczyna o jasno rudych włosach i mlecznej karnacji. Im dalej szłam w jej kierunku, tym bardziej jej rysy twarzy zaczęły przypominać moje...

— Co tu robisz? Jesteś Córką Ewy?

 — Nie wiem...Moja mama ma na imię Anne, to nieporozumienie.

Uśmiechnęłam się pod nosem.

— Nie o to chodzi. Pytałam, czy jesteś człowiekiem!

 Rudowłosa zrobiła dziwną minę.

—A Ty nie...?  — Spojrzała na moje kozie nogi i białe, małe różki na głowie. Chwilę nie mogła wydusić słowa, zakrywając usta dłonią — Święci Pańscy, o jejku, czy jesteś satyrem?!

Zaczęła oddychać w bardzo szybkim rytmie, więc nie mogłam pojąć, czy jest bardziej szczęśliwa czy przerażona.

Nie byłam satyrem - w Narni ich nie ma. Wiedza Synów Adama i Córek Ewy na temat magicznych stworzeń widocznie nie była zbyt rozległa. Nie powinnam się dziwić — ta dziewczyna najprawdopodobniej pierwszy raz jest w naszej Krainie.

— Nie. Wypraszam sobie, jestem faunem, Córko Ewy. A w ogóle, jak tu trafiłaś? Chyba mi nie powiesz, że mieszkasz w Narni?

 — N a r n i? — Przeliterowała moja towarzyszka, miętoląc falbanki sukienki. — Ja..nie wiem! Już powiedziałam! Ostatnie co pamiętam, to, że udawałam,że w szafie jest miejsce do Krainy Nocy! Weszłam tam, i znalazłam się właśnie..tu!

Nie słuchałam dziewczyny, zamiast tego rozglądałam się, bowiem szpiedzy Białej Czarownicy mogą być wszędzie. Wspominałam już o niej, ale nie opowiedziałam o niej zbyt dużo.

To zła wiedźma, która podaje się za Królową Narni. Tak naprawdę władcą jest Aslan — lew o złotej sierści.

Nie należy do najmilszych osób - nie szanuje swoich poddanych, a gdy ktoś spotka się z Synem Adama lub Córką Ewy, od razu trafia do więzienia. W tej sytuacji ani ja, ani moja nowa znajoma nie jesteśmy bezpieczne.

Złapałam ją za rękę i szybko pognałam w przód. Zaczęła się wyrywać i domagać się wyjaśnień, jednak ja rzuciłam tylko:

— Chodu! Nie mamy czasu!

Dziewczyna biegła dość wolno, ale już niebawem znalazłyśmy się koło mojej chatki.