Het Huis Anubis: Het geheim van het huis

hoofdstuk 1: het mysterie duikt weer op

Nienke zat geknield op haar bed, haar dagboek opengevouwen voor haar. De pagina's waren gevuld met haar handschrift, elke letter een onuitgesproken getuige van de rust die eindelijk over haar leven heerste. Een week was verstreken sinds de vloek was opgeheven. Een zucht van opluchting ontsnapte haar terwijl ze schreef over deze rust. Bijna negentien, dacht ze, de uitdagingen van volwassenheid naderend, maar toch wilde ze van dat laatste tienerjaar nog genieten zoals het hoorde. Plotseling werd de stilte doorbroken door een zachte klop op de deur.
"Hey Nien?" Amber's stem dringde de kamer binnen. Nienke sloeg haar dagboek snel dicht en verborg het onder haar kussen voordat ze zich omdraaide met een glimlach die net iets te breed was.
"Hey!" antwoordde ze. Amber stapte binnen, een speelse twinkeling in haar blik.
"Jij ziet er vrolijk uit," merkte ze op, haar stem gevuld met ontdeugendheid. Nienke's glimlach verzachtte, een roze blos kleurde haar wangen.
"Zou dat misschien iets te maken hebben met jou en Fabian, die al zo lang samen zijn?" Amber wierp haar een veelzeggende blik toe.
"Misschien," zei Nienke mysterieus. Amber sprong op het bed, haar ogen glinsterend van opwinding.
"Twee jaar, toch? Oh Nien, Fabian is zo'n romanticus!" Nienke keek haar vragend aan.
"Hij gaat," begon Amber, maar ze hield abrupt op, haar mondhoeken krulden omhoog in een ondeugende grijns.
"Dat mag ik niet zeggen, maar je mag niet naar beneden gaan voor negen uur, oké?" Haar gegiechel vulde de kamer terwijl Nienke met haar ogen rolde, een glimlach die ze niet kon onderdrukken speelde om haar lippen.
"Ja, is goed. Ik blijf wel hier," antwoordde Nienke, terwijl een gespeelde zucht haar mond verliet. Amber stond op, knikte bevestigend en verdween toen door de deur, haar lach nog nagalmend in de kamer.

En zo zat Nienke daar weer, alleen met haar gedachten en een groeiende nieuwsgierigheid naar wat Fabian voor haar in petto had. Ze weerstond aan de verleiding om stiekem naar beneden te sluipen en een glimp van zijn verrassing op te vangen. Maar ze wilde het ook niet verpesten, dus wachtte ze geduldig, haar telefoon in haar handen als een welkome afleiding, terwijl de minuten langzaam wegtikten.

"Nien, kom nu," riep Amber, haar stem een melodie van opwinding terwijl ze Nienke's arm vastgreep.
"Amber, je trekt mijn arm er bijna af," antwoordde Nienke met een droge toon, maar haar ogen verraade dat ze het best wel grappig vond.
"Oh sorry," Amber's reageerde onmiddelijk en haar greep werd zachter.
"Het is oké!" verzekerde Nienke haar met een knikje, haar hart klopte vol anticipatie.

Samen daalden ze de trap af, elke trede een stap dichter bij het mysterie dat beneden wachtte. De woonkamer was getransformeerd in een scene die je alleen maar in romantische films zag, badend in het zachte schijnsel van kaarslicht en versierd met rode rozen die op de tafel lagen.
Danny verscheen met een gracieuze glimlach, gevolgd door Appie die de stoel voor Nienke achteruit trok. Met een simpel gebaar nodigde hij haar uit om plaats te nemen.
Nienke deed dit dan ook, en Appie, als een echte gentleman, schoof de stoel dichter naar de tafel met een zorgvuldige beweging.
"Kunnen wij u iets aanbieden?" vroeg Danny, zijn stem zacht en gastvrij.
"Een cola, limonade, water, of iets anders?" voegde Appie toe, zijn ogen twinkelden met een speelsheid.
"Water is prima," zei Nienke, haar stem nog steeds een beetje aangedaan door de prachtige setting.
"Een watertje komt eraan," bevestigde Appie, en hij verdween met Danny naar de keuken, hun silhouetten een dans van vriendschap en samenzwering.
Uit het niets vulde muziek de ruimte, een zachte melodie die Victor speelde. Nienke's gedachten fladderden - hoe had Fabian dit voor elkaar gekregen? Alsof hij haar gedachten had gelezen verscheen Fabian en nam plaats aan de tafel.
"Wat vind je tot nu toe?" vroeg hij snel, zijn stem veraadde zijn onzekerheid. Nienke keek hem aan, haar ogen glinsterend.
"Hmm, laat me even denken... Ik vind het geweldig, gekkie!" Fabian's lach was een opluchting die door de kamer golfde.
"Dankjewel," fluisterde Nienke, haar stem stil en zacht als een zomerbriesje dat voorbij kwam.
"Graag gedaan," antwoordde hij, zijn blauwe ogen glinsterend als sterren. Nienke's hart smolt bij elke blik.
"He, maar even tussen ons," zei Nienke, haar blik richting Victor werpend.
"Hoe heb je dat geregeld?" Ze lachte. 
"Trudie kan heel overtuigend zijn," lachte Fabian terug.
Op dat moment kwamen Mick en Patricia binnen, hun armen gevuld met borden die de belofte van een feestmaal droegen. Het was een avond waar Nienke enkel had van kunnen dromen, elke seconde een herinnering die ze voor altijd zou koesteren.
"Dankjewel," zei Nienke weer. Het was al lang na 22 uur, en toch was Victor nergens te zien. Ze deelden een kus, en wensten elkaar slaapwel voordat Nienke zich terugtrok in haar kamer, haar lichaam vermoeid maar diep vanbinnen danste ze van vreugde. Ze viel in slaap met een glimlach die de maan zelf zou kunnen verlichten, haar dromen een weerspiegeling van de perfecte avond die Fabian voor haar had gecreëerd.