Vaders (Fleva Flikken Maastricht verhaal)

Hoofdstuk 1

Omdat flevafan al de hele dag aan me kop zeurt en we een deal hebben gesloten XD

Twee weken geleden zijn we van het rustige Maastricht verhuisd naar het veel te drukke Amsterdam omdat mijn moeder heimwee had. Zeventien jaar geleden is mijn moeder samen met mij, ik was nog maar een baby, verhuisd naar Maastricht omdat ze verliefd was geworden op mijn stiefvader en hij woonde daar. Maar ze schijnt er nooit echt te kunnen hebben wennen en mist de stad, ze wilde niks liever dan terug naar Amsterdam te gaan en dat is twee weken geleden dus ook gebeurd. Van mij had het niet gehoeven hoor, ik ben hier dan misschien wel geboren maar ik voel me een op en top Maastrichtenaar. Mijn moeder was pas zestien toen ze mij kreeg en haar ouders, mijn opa en oma, hebben haar laten zitten, het was een schande in die tijd. Wie mijn vader is, ik heb werkelijk geen idee, mijn moeder heeft nooit over hem gesproken, toen ik oud genoeg was heeft ze me alleen verteld dat mijn stiefvader mijn biologische vader niet is wat ik tot toen wel dacht, maar over mijn vader heeft ze verder met geen woord gerept. En eigenlijk kan het me niet zo heel veel schelen, mijn stiefvader is gewoon mijn vader. Hij is voor mij net zo goed als voor Maurice mijn halfbroertje die van hem en mijn moeder samen is, vijf jaar was ik toen hij geboren werd. Hij is naar de brugklas gegaan en daarom vond m'n moeder het een goed moment om te verhuizen zodat hij hier op een nieuwe school kon beginnen. Dat ik nog één jaar moet maakte niet uit, ik moest dat maar hier doen, alsof dat minder erg is. Ik vind die rot school verschrikkelijk, al mijn klasgenoten zitten al bijna vier jaar bij elkaar in de klas en dan kom ik ineens als nieuweling uit het verre Limburg. Iets wat ze vooral erg grappig vinden vanwege mijn Limburgse accent wat ik dan ook elke dag moet aanhoren net als het feit dat ik daarom een boerin ben en dat het leven stil staat daar in het verre zuiden. Zoals je begrijpt heb ik het dus niet bepaald naar mijn zin op school, maar ik probeer er maar het beste van te maken, het is mijn laatste jaar en dan kan ik eindelijk naar de politie academie, want ik wil niks liever dan agente worden. Er is eigenlijk maar één iemand die soms naast me komt zitten tijdens de lessen terwijl ze een andere les weer naast één van haar vriendinnen gaat zitten. Soms denk ik dan ook weleens dat ze het doet omdat ze me dan naderhand uitlachen of zo, ik weet het niet ik vind het gewoon raar, ze heeft genoeg vrienden in de klas en toch komt ze naast me zitten. Niet dat ik het niet fijn vind haar maar ik voel me er gewoon onprettig bij. Als ze naast me gaat zitten kijken haar vrienden haar wel onbegrijpelijk aan en soms volgt er dan een opmerking waarom ze naast een boerin gaat zitten of zo maar ze negeert ze dan gewoon en roept dat ze dat zelf wel uitmaakt, dat vind ik dan wel weer stoer aan haar. Sanne, zo heet ze en eigenlijk is ze best wel aardig, de enige in de klas die in elk geval aardig tegen me is en weleens met me praat. We zitten achter de computer te werken voor economie en Sanne had aangeboden om met mij samen te werken wat ik wel fijn vond, zo zou ik niet met iemand komen die overbleef en die me toch niet mocht. 'Hoe moet ik dit doen als ik zo al niks van wiskunde snap' sloeg ze kwaad op het toetsenbord. 'Ik kan je wel helpen' bood ik aan, omdat ik er wel goed in ben, en ik wel iets terug wilde doen voor het feit dat ze altijd zo aardig tegen me is. 'Echt' vroeg ze me ongelovig. 'Ja' knikte ik overtuigend. 'Cool, ga je vanmiddag dan mee naar me huis' vroeg ze me. 'Oké' stemde ik in terwijl ik mijn moeder een berichtje stuurde dat ik later thuis kwam, ze zou wel blij zijn want ze zit me al twee weken te pushen dat ik nieuwe vriendinnen moet maken hier.

Na schooltijd fiets ik met Sanne mee naar haar huis waar haar moeder ook is, een aardige vrouw lijkt het me. 'We zijn boven' deelt Sanne haar mee terwijl ze wat te drinken en een zak chips uit de kast haalt en me voorgaat naar haar kamer. Ze heeft een leuke kamer, beetje zoals de mijn alleen heeft zij allemaal foto's aan de muur hangen van zichzelf samen met haar vrienden, die ik helaas niet heb. 'Eerst wiskunde, kunnen we daarna chillen' stelt ze voor. 'Best' vind ik het prima, ik vind het wel gezellig dat ik hier ben. Na een uurtje wiskunde liggen we languit op haar bed waar we lachend alle jongens uit onze klas de revue laten passeren en ze afkraken. 'Blijf je eten, Eva' verschijnt de moeder van Sanne in de deuropening. 'Ja doen' kijkt Sanne me hoopvol aan. 'Ja eh is goed' knik ik terwijl ik mijn moeder een berichtje stuur dat ik na het eten thuis kom. 'He etter' vliegt Sanne haar kamer deur een half uur later alweer open als daar een man verschijnt in politie uniform. 'Nou Floris, kun je niet kloppen' snauwt Sanne naar hem terwijl ze de deur voor zijn neus dicht wil duwen. 'Hebben jullie het zo druk' grijnsde hij. Ik dacht dat mijn broertje soms irritant kon zijn, maar die kwam tenminste niet ongevraagd mijn kamer binnen lopen. 'Ik ben Floris, de broer van Sanne' stelde hij zich ongevraagd aan me voor. 'Eva' vertelde ik hem. 'Gezellig' knikte hij waarna hij eindelijk de kamer weer uitliep. 'Ga douchen stinkerd' riep Sanne hem nog na terwijl ze nu wel de deur dicht deed. 'Sorry hoor' verontschuldigde ze zich voor haar broer. 'Ik heb ook een broertje hoor' stelde ik haar lachend gerust. 'Hoe oud is die' wilde ze weten. 'Twaalf' vertelde ik haar. 'Dat is wel een beetje jong he' lachte ze. 'Ja' moest ik nu ook lachen. 'Hoe oud is jou broer' vroeg ik haar. 'acht en twintig maar hij gedraagt zich zoals je zag ook als een twaalfjarige' lachte ze hem uit. Ik vond hem best wel knap met zijn blonde haren en fel blauwe ogen, maar dat zou ik niet toegeven in elk geval, hij is elf jaar ouder en de broer van mijn enige vriendin hier. 'Is hij agent' vroeg ik haar nog. 'Ja wereldverbeteraar' vond ze zichzelf enorm grappig. 'Ik ga ook naar de politie academie' vertelde ik haar. 'Echt' vroeg ze ongelovig waarna ik gretig knikte. 'Cool, ik ga de kappersopleiding doen' vertelde ze me, dat vond ik ook wel bij haar passen. Een half uur later riep haar moeder dat we moesten komen eten waar ik ook haar vader ontmoete, mijn hemel haar broer lijkt echt sprekend op zijn vader, alleen is die natuurlijk al heel wat jaren ouder. Het grappige is ook wel dat hij zijn zoon naar zichzelf vernoemt heeft, allebei heten ze Floris Wolfs. 'Bedankt voor het eten' bedankt ik haar moeder als ik op het punt sta om naar huis te vertrekken. 'Tot morgen' nemen we afscheid van elkaar waarna ik vrolijk naar huis fiets, nagenietend van deze gezellige middag.