Vaders (Fleva Flikken Maastricht verhaal)

Hoofdstuk 8

Twee maanden later....

Nadat ik was weggelopen had Sanne geen poging meer ondernomen om me aan die Pim te koppelen, niet dat hij nog wilde nadat ik hem had afgewezen maar toch, het gaat om het idee. Ze vond het wel jammer maar accepteerde het uiteindelijk toch maar, al snapte ze nog steeds niet waarom ik niet ook een vriendje wilde maar het ging haar helemaal niks aan. Met Floris was ik nog steeds heel gelukkig en we zagen elkaar regelmatig in het geheim, want nog steeds wist niemand van onze relatie af, we wilde geen gezeur. Mijn ouders zouden het sowieso al afkeuren en als ze erachter kwamen dat hij elf jaar ouder is al helemaal en hij zei dat zijn ouders het waarschijnlijk ook niet helemaal zouden goedkeuren plus dat we met Sanne zaten, we hadden geen idee hoe ze erop zou reageren. Soms als ik met haar mee was en ik wat met Floris praatte moest ze er altijd tussen komen en benadrukken dat hij een loser was, en dat ik niet met hem moest praten, ook al zei ik haar dat ik hem wel aardig vond. Nu had ik gister een gruwelijke ontdekking gedaan die mijn hele leven op z’n kop zou zetten, maar ik zou mijn verantwoordelijkheid moeten nemen en ik hoopte dat mijn moeder me wel zou steunen ondanks dat me altijd gewaarschuwd heeft. Maar vanmiddag zou ik het eerst aan Floris vertellen, mijn vader was met m’n broertje naar Maastricht op visite bij zijn  moeder en mijn moeder was aan het werk waardoor ze niet mee kon, en ik wilde niet mee, ook al hadden ze me geprobeerd over te halen zodat ik mijn oude schoolvriendinnen kon zien, maar dat wilde ik niet meer, ik had nu mijn leven hier. Ik was stik zenuwachtig en hoopte dat Floris snel zou komen dan was het maar achter de rug en dan zou ik wel zien hoe hij zou reageren. Gelukkig stond hij vijf minute later voor de deur wat nu ook betekende dat ik er niet meer onderuit zou komen, hij zou toch wel aan me merken dat er iets aan de hand was. ‘He liefje’ begroet hij me vrolijk terwijl ik hem binnen laat. ‘Ga even zitten’ loop ik in het rond, ik weet mezelf geen houding te geven. ‘He wat is er’ komt hij naar me toe in plaats dat hij gaat zitten. ‘Ga gewoon even zitten’ maak ik me los uit zijn armen. ‘Is er iets gebeurd Eef’ lijkt hij er helemaal niks van te begrijpen. ‘Ja’ knik ik terwijl er een traan over mijn gezicht naar beneden rolt. ‘He je kunt me toch alles vertellen’ probeerde hij me gerust te stellen terwijl hij onzeker op de bank zat en ik nog steeds in de kamer stond. ‘Me moeder vermoord me’ schudde ik mijn hoofd, ik zei het dan ook meer tegen mezelf dan tegen hem. ‘Wat is er nou Eef’ had hij het niet meer omdat ik zo van streek was en niet echt duidelijk was. ‘Ik ben zwanger’ gooide ik eruit waarna ik dan ook echt enorm hard begon te huilen, het was een soort van opluchting dat het eruit was. Even was hij stil, volgens mij wist hij niet zo goed hoe hij erop moest reageren om mij niet te kwetsen of zo maar in zijn ogen zag ik wel degelijk iets van een twinkeling. Van hem kan ik het me misschien nog wel voorstellen hij is achtentwintig maar ik ben pas zeventien. Ik had het in elk geval een jaar beter gedaan dan mijn moeder. ‘Ik zal je nooit in de steek laten Eef’ maakte hij me duidelijk toen hij duidelijk had nagedacht over zijn woorden. ‘Wat je zelf ook besluit, ik hou van jou’ slikte hij een brok uit zijn keel weg. ‘Je wilt dat ik het hou he’ vroeg ik het hem maar omdat ik van mening was dat hij die woorden waarschijnlijk zelf niet uit zou spreken. ‘Eigenlijk wel, maar ik snap het ook wel als je het niet wilt, je bent nog zo jong’ trok hij me bij hem op schoot om me gerust te stellen. ‘Ik ben zo bang voor de reactie van me moeder’ vertelde ik hem. ‘Eigenlijk heeft ze geen reden om boos op je te worden’ was hij van mening en ik weet wel dat hij gelijk heeft, maar ze heeft me niet voor niks altijd bij vriendjes vandaan gehouden, ze wilde niet dat ik hetzelfde mee zou maken als zij. Al was dat ook niet zo, Floris zou me nooit in de steek laten. ‘Ik denk dat ik het niet eens weg mag laten halen, en ik denk dat ik dat ook helemaal niet wil’ schud ik mijn hoofd als ik er even over na heb gedacht. ‘Ik hou van je Eef’ drukt hij zijn lippen op de mijne. ‘Ik geloof dat ik nu wel wat afleiding heb verdient’ trok ik hem overeind terwijl ik al opgestaan was van zijn schoot en hem mee naar boven nam waar we al snel samen in mijn bed beland waren.

Elkaar zoenend lopen we een uur later de trap af naar beneden, ik had best nog wel even boven willen blijven liggen maar ik had eigenlijk best wel honger gekregen, ook omdat ik vanmorgen haast niks naar binnen had gekregen omdat ik zo zenuwachtig was. ‘Was het gezellig boven’ staat mijn moeder in de keuken met haar armen over elkaar geslagen als we de keuken binnen lopen. ‘Mam’ was ik overdonderd om haar te zien, ik had haar helemaal niet thuis horen komen. ‘Ik dacht dat jij je eigen niet zo lekker voelde’ herhaalde mijn moeder mijn woorden van vanmorgen, de smoes om niet mee te hoeven naar Maastricht. ‘Dat is ook zo’ kijk ik beschaamd naar de grond. ‘Daar was net anders niks van te horen’ maakte ze me duidelijk dat ze ons dus gehoord had boven, alsof het nog erger kon. ‘Sorry ik was gewoon bang omdat je steeds zei dat ik nog te jong ben voor vriendjes’ vertelde ik haar terwijl ik haar niet durfde aan te kijken. Ik schaamde me dat ik niet gewoon eerlijk tegen haar was geweest en dat ze er nu op deze manier achter had moeten komen. ‘Dit is Floris, mam’ wees ik uiteindelijk maar naar Floris die nog steeds in de deuropening stond ‘de broer van Sanne’ vertelde ik haar er maar wel bij, zodat ze in elk geval wist waar ik hem van kende. Floris stak zijn hand uit om die van mijn moeder te schudde waarna hij zich voorstelde ‘Floris Wolfs’ vertelde hij haar. Terwijl ik mijn moeder hoopvol aankeek veranderde de blik in haar ogen waarna ze haar hand uit de zijne trok. ‘Ik wil dat jij mijn huis uitgaat en uit de buurt van mijn dochter blijft’ viel ze ineens tegen hem uit. ‘Mam, doe normaal’ hield ik hem tegen weg te gaan, wat denkt ze wel niet. ‘Ik wil niet dat je nog met hem omgaat en ook niet met Sanne’ sprak ze me streng toe. ‘En waarom zou ik niet meer met ze om mogen gaan’ wilde ik dan ook wel een duidelijk antwoord. ‘Fout, het is een foute familie’ zei ze alleen maar terwijl ze Floris probeerde de deur uit te werken. ‘Doe normaal’ schreeuwde ik tegen haar. ‘Als je niet normaal doet ga ik ook’ dreigde ik achter Floris aan te gaan. ‘Jij blijft hier’ hield ze me aan m’n arm vast. ‘Laat me los’ rukte ik me los waarna ik de deur uitrende recht op Floris af die nog op de stoep stond en huilend liet ik me in zijn armen vallen.