efe x yandere

ch 1

kaykayla onca zaman geçirdikten sonra dinlenmek için banka oturmuştum ama içimde her zamanki gibi bir his vardı. sanki... izleniyormuşum gibi. uzun zamandır hissettiğim bir şeydi bu ve görmezden gelmekte gayet iyiydim bugüne kadar.

görkem ile eve dönmeye karar verdikten sonra okulda bir şey unuttuğumu fark ettim ve görkem'e bensiz ilerlemesini söyledim.

okul sessizdi, yaz tatilinde her zaman olduğu gibi. her ne kadar korkutucu olsa da böyle sessiz yerlerin her zaman beni bir şekilde çektiğini itiraf etmeliyim.

o his. biri beni izliyor.

merdivenlerden çıkarken kafamdaki sesi görmezden geldim ama bir yandan da tetikteydim. kısa bir süre içinde tüm hislerim buradan çıkmamı söylüyordu ama nedense kendime korkak olmadığımı kanıtlama ihtiyacı hissettim. ilerlemeye devam ettim ama alnımdaki soğuk teri hissedebiliyordum.

2. merdivene geldiğimde ne için burada olduğumu bile unutmuştum. unuttuysam o kadar önemli olamaz herhalde diyip üstümden sorumluluğun kalkmasıyla büyük bir rahatlama hissedip merdivenleri geri inmeye başladım. bunun sadece bir an önce buradan çıkmak için kendi kendime uydurduğum bir yalan olduğunu bilerek.

ama benim olmayan hafif ayak sesleri beni istemsizce durdurdu. kendimden emin olmak için daha dikkatli dinlemeye çalıştım ama bir şey duyamadım. muhtemelen paranoyamdır diye kendimi rahatlatmaya çalıştım ama bunun doğru olmadığını biliyordum. bu sefer, okulda benden başka biri olabilir, bunda garip olan tek şey benim bunun için çok fazla tedirgin olmam, diye düşünüp yoluma devam ettim. gayet rahatlatıcı ve mantıklı bir düşünceydi açıkçası.

rahatlayabilirdim tabii, çok yakınımdan gelen bir fotoğraf çekilme sesi duymasaydım.