Karanlığa Yüz Tutan Maskeler

Gözlerimde ki ağrıyla birlikte gözyaş-
larımı sildim. Oturduğum soğuk banyo mermerinden kalktım. Güneş yeni doğmaya başlamıştı. Yine sabahlamıştım çocukluktan gelen bir alışkanlıktı. Morarmış göz altlarıma şişmiş gözlerime zayıflayan bedenime meydan okuyordum resmen. Günlüğümü sakladığım yerden çıkardım. Ne acınası değil mi ? Koca bir nesli birileri görür korkusuyla günlük yazmaktan vazgeçir-
diniz. Kimse içini kağıtlara dökmüyor artık ve siz patlama evresine gelene kadar içinizde neler yaşadığınızı görmüyor.

Vazgeçtim. Çok şeyden , kendimden , insanlardan ve artık kurtulabileceğime inanmıyorum. Arkadaşlarım uzaklaştı ben uzaklaştım sevdiklerim uzaklaştı ben yine uzaklaştım. Şuan kendimi kapkaranlık bir boşlukta hiç ışık olma-
dan yapayalnız hissediyorum. Ama bu yalnızlık beni çok üzmüyor. Çünkü ben zaten hep insanlardan uzak kalmayı seçtim bi kaç arkadaş dışında kimsem yoktu şimdi onlardan da uzaklaşıyorum. Sonum ne olur bilmem bildiğim tek şey var kendim dahil herkes bana zarar veriyor. Günlüğümü kapatıp sakladığım yere koydum.

Soğuk bir duşa girdim soğuk beni kendime getiriyordu. Biraz da olsa her şeyi unutup başka şeylere odaklanmamı sağlıyordu soğuğu seviyorum bu yüzden. Duştan çıktıktan sonra simsiyah giyindim yine siyah göz makyajı yaptıktan sonra kahvaltı yapmadan evden çıktım. Motora bindim amcamın hediyesi bu motor bana. Son hız sürmeye başladım.

Uzaklaşmak için sürüyordum boşluğa doğru. Çok hayalim vardı benim. Bir çoğu gerçekleşmedi. Artık hayal kurmuyorum. Akışına bıraktım her şeyi . Olduğu gibi yaşıyorum . Can Yücel'in de dediği gibi "Bazen rüzgarın saçımı dağıtmasına , yağmurun yüzümü ıslatmasına , birilerinin kalbimi kırmasına izin veririm. Sonra; saçımı toplarım, şemsiyemi açarım , kalbimi kapatırım. Hepsi bu ...

Lisedeyken edebiyat dersinde hoca mektup yazmamızı istemişti. Yazacak birini bulamadığımdan gelecek nesillere yazmıştım.

"Bu mektubu okuduğunuzda belki ben hayatta bile olmayacağım . Ama sizlere bazı tavsiyeler vermek istiyorum. Öncelikle kendi hayatınızın başrolü siz olun başkalarının sizin hayatınızda söz sahibi olmasına izin vermeyin. Hayat çok kısa keşke dememek için attığınız adımlara dikkat edin. Gençliğin tadını çıkarın gezin , tozun, eğlenin ama her şeyin sınırı var. Kendiniz için çalışın birilerine bir şeyler kanıtlamak zorunda değilsiniz. Kendi hedefiniz doğrultusunda ilerleyin. Keşke dememek için ailenize daha fazla vakit ayırın.  İyi dostlar edinin. Ekonomik özgürlüğüne sahip olun kimsenin sizi ezmesine izin vermeyin. Ve hep mutlu olun mutlu son sadece masallarda değil buna inanın ."

   Şimdi bakıyorum da yıllar önceleri söylediklerimin hiçbirini yapmamışım. Başkaları hep benim hayatımda söz sahibi olmuş ben yan rol olmuşum. Birileri beni ezmiş ekonomik özgürlüğüm elimden alınmasın diye susmuşum. Büyük hatalar yapmışım geri dönüşü olmayan yollara girmişim. Ve en önemlisi ben içimde ki çocuğu öldürmüşüm çünkü artık mutlu son sadece masallarda olur.

  Motoru yavaşlattım ve yolun ortasında durdum zaten boştu . Saate baktım ve artık işe gitmem gerekiyordu kaskı çıkardım hava aldım ve bir kez daha kendim de dahil olmak üzere her şeye lanet ederek yeniden binip sürmeye başladım . Çalıştığım kafenin önüne geldim neyse ki bu saatler de sakin oluyor. Yüzüme her zaman ki sahici gülümsememi taktım ve içeri girdim. Geceden kalan hiçbir iz yoktu kısa kollu şeyler giymezdim kolumdakileri kapatmıyordu ama yüzümü makyajla hallediyordum.

  "Neva şu soldan dördüncü masada oturan adama bak ne kadar yakışıklı." bunu diyen her zaman ki gibi berildi. İstanbul'a ilk geldiğimde bana evini açan hayatımda değer verdiğim tek kişiydi. Beril'in dediği tarafa bakmamla nefes alamadığımı hissettim.

  Bu oydu. Enes Saral gelmişti işte ondan kaçabilecek miydim zaten. Enes aynı babası gibi hayatını uyuşturucuya adamış bir adamdı . 21 yaşındaydı ve herkesin ilgisini çeken biriydi. Küçükken Enes'in o evdeki kahramanım olduğunu düşünürdüm . Ama amcam Enes'i kendine benzetmeye başladı . Büyüdükçe Enes'ten nefret ettim. Çünkü o göz göre göre ruhunu öldürmelerine izin vermişti ve öyle bir bataklığa girdi ki artık kimse onu ordan çıkaramaz.

  Bir kez daha o eve dönemezdim. O yüzden elimde ki her şeyi bıraktım ve arkama bile bakmadan kaçtım. Ne kadar koştum bilmiyorum ama galiba Enes'i atlatmıştım. Durdum ve biraz nefeslendim. Etrafa baktım nerde olduğum hakkında hiçbir fikrim yok. Ben bunları düşünürken bir anda "Neva artık kaçamazsın buldum seni bir daha gidemezsin" Enes'i duymamla olduğum yerde kaldım ve ondan nasıl kurtulacağımı düşünmeye başladım. Bana çok yakın değildi daha sokağın başındaydı. O da olduğu yerde durmuştu çünkü teslim olacağımı düşünüyordu ama asla öyle bir şey yapmayacaktım. İçimdeki deli cesaretle tekrar koşmaya başladım ve gördüğüm bir bahçeli evin içine girdim.

  Evin içine girmekten başka bir çarem olmadığı için hızlıca kapıyı çaldım. 1.85 boylarında esmer bir adam kapıyı açtı. "Beni içeriye alman lazım lütfen peşimdeler." Beni baştan aşağı süzdü ve kafasını sallayarak reddetti. Tam kapıyı kapatacaktı ki Enes'in sesi duyuldu "İstediğin kadar kaç hangi deliğe girersen gir seni bulacağım." O sırada kapıyı açan adam kolumdan tuttu beni içeri aldı . "Rahatsız edilmekten hiç hoşlanmam 15 dakika sonra gideceksin." dedi ve arkasına bile bakmadan yürüdü. "Nasıl böyle bir şey dersin kalbim paramparça oldu şuan sana olan aşkımdan ne yapacağımı bilmezken sen nasıl bana git dersin. "dedim alayla baktı gülümsedi ve hiçbir şey demeden yürümeye devam etti . Bir odaya girdim 2 tane daha adam vardı kendi aralarında konuşuyorlardı beni farketmemişlerdi.

  Sarışın olan diğerinin sözünü kesti "Ahmet Saral hala hapiste bir şey yapamaz ama kardeşi Haldun Saral ve oğlu Enes Saralı ele geçirmek için kanıt lazım. Bunu da nasıl yapacağımızı biliyorum. Ahmet Saral'ın kızı Neva Saral şuan İstanbul'da onu bulabilirsek her şey daha kolay." duyduklarımla beynime kan gitmedi çünkü beni arıyorlardı. Poyraz'ın sesiyle sustular ve bana baktılar . İkisi de şoka girmiş gibiydiler. Ben nereye gelmiştim böyle. Hangi tarafa gitsem çıkmaz sokak ...