+yağmur yağıyor Olric, ıslanıyor etraf, ağlarsak kimse anlamaz değil mi?
-anlamaz efendim.
+anlarsa ne olur?
-utanırız efendim...!
+sevmeyi göze alan utanırmıymış Olric!
"Gökyüzü karanlık ve yağmurlu efendim, sanki o da sinirli, üzgün ve umutsuz gibi"
gözlerinden akan yaşlara engel olamazdı hiç bir zaman, buda onu kendince güçsüz hissettirirdi, fakat
ben onun o ağlayan çocuksu ruhuna aşıktım belkide... Başını kucağıma koyması için yer açtığımda ki olan sevinci benim de gözlerimin dolmasına sebep oldu. Çok seviyorduk birbirimizi. Ne iyi hissettiriyordu miniğim bana... Keşke bunu sevmeyi hiç öğrenmemiş ve gerçek aşkın ne olduğunu bilmeyen insanlarda anlasaydı belki bu sabah evden ağlayarak çıkmazdı küçüğüm...
"Üzülme çiçeğim, belkide gökyüzü sevmeyi bilmeyen ve hiç öğrenmemiş insanların haline ağlıyordur, sen üstüne alınma"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
• 𝑢𝑛𝑒 𝑔𝑜𝑢𝑡𝑡𝑒 𝑑𝑒 𝑙𝑎𝑟𝑚𝑒 • 𓂀
Fiksi PenggemarOlric, Turgut Özben adlı karakterin gerektiğinde her yardımını yapan ve Turgut'a efendim diye hitap eden hayali varlıktır. ☁︎︎
