CHAPTER 2

54 0 2
                                    



"Oh! mga apo, magbanlaw na kayo at dinner time na!"


Sinalubong kami ng aming lola na naghahanda ng dinner para sa'min. Pumunta naman kami sa kanya-kanya naming mga kwarto at nagbanlaw.



"I think you overreacted earlier."  Raven said in the middle of our dinner.


"I don't think so. Si lolo na ang may sabi na mayroong mga ganoong tao rito."


"You judged the person easily Eya. What if he's telling the truth?" he responded.


"What if not?" I don't easily put my trust into someone that i don't kow.


But....what if i really judge him easily? What if I really overreacted? No way! Hindi ko dapat pagkatiwalaan agad ang taong hindi ko kilala. Am I overreacting? That's normal. Sa dinami-rami ng masasamang nangyayari sa mundo ay mahirap na magtiwala sa mga tao.


"Anong nangyari mga apo? Tungkol saan ang pinag-uusapan niyo?" tanong ng lola.


"Eya accidentally lost her slippers." sambit ni Raven.


"It's not accidentally Raven."


"May nangyari bang hindi maganda? Nasaktan ba kayo?" Our lola started to became worried.


"Nawala niya ang tsinelas niya lola, but then some random guy here found it. Eya accused him of stealing her slippers. She even called him a pervert man." paliwag ni Raven.


"I'm just stating facts!" I defended.


"Sino ba iyang lalaking 'yan?" Raven was about to said something but then lolo asked.


"Hindi po namin alam ang pangalan niya lolo. Matangkad siya at kayumanggi ang kulay." Raven said.


"Naku maraming kayumanggi ang kulay dito mga apo. Hayaan niyo't baka makilala ko at nang malaman natin ang totoo."



The next day, regardless of the conversation last night, Raven and I decided to ride a boat. Our grandparents warned us about the ocean because it is now high tide. But we insisted to go despite of that. We actually like how the waves continuously passed through the water, causing it to move circularly. The sound of it were like music to our ears. Somehow, it was kind of therapeutic to me.


"Careful, hawakan mo 'tong isang sagwan." Inalalayan ako ni Raven habang pasakay ng bangka.


"Wow, the waves are really insane." sambit ko dahil lumalakas ang alon.


"Are you telling me to go back?" Raven asked.


"What? No! Keep going!" May nakita nga akong mga bangka sa gitna ng dagat eh.


Pinagpatuloy namin ang pagsasagwan hanggang sa marating namin ang kalagitnaan ng karagatan. Pinagmasdan ko ang kapaligiran. Mula rito ay tanaw na tanaw mo ang kagandahan ng isla na animo'y isang magarang pinta. Raven brought his go pro to capture the view.


"The waves are getting stronger. We need to go back." Raven said to me.


Babalik na sana kami nang nagsimulang mapunta ang bangka sa malalim na parte ng dagat. Nag-umpisang gumilid ito dahil sa lakas ng alon dahilan para ito ay tumaob. Sinubukan kong kumapit sa gilid ng bangka upang hindi malunod ngunit trinaydor ako ng malalakas na alon kaya't nabitawan ko 'yon.



"Eya where are you?" Rinig ko ang sigaw ni Raven ngunit hindi ko alam kung nasaan siya.


Hindi ko magawang lumangoy pabalik sa isla dahil malayo na kami roon. Kahit subukan ko man ay hinahampas lang ako pabalik ng alon. Nagsimula akong makainom ng tubig ngunit pinilit kong lumaban at humingi ng tulong.


"Tulong! Help! Help! Saklolo!" Pinilit kong sumigaw para may makarinig kahit na nahihirapan akong huminga dahil sa dami ng tubig na naiinom ko.


"Raven are you there? Raven?" I can't see him because of the waves.


The pressure of water caused a stabbing pain in my ears and eyes. I feel so breathless and exhausted. This is it? Now is my time? Hanggang dito na lang ba ako? Paano si mommy? Sino ang ang mag-aalaga sa kanya pagtanda? I don't want my lolo and lola to blame themselves. Ni hindi ko pa nga natutupad ang mga pangarap ko, ang mga gusto kong gawin. I never experience having someone in my life. All this time, I am so clueless with the idea of romatic love. I didn't know how it feels to be someone's happiness, someone's hope and someone that they valued the most. Please.......I don't want to die...... No one's loved me yet. I barely lived....



**********


"Come on, stay with me!"


I found myself coughing and laying in the sand while the man infront of me is trying to save me.


"You still haven't know me!"


The voice was familiar. I can't seem to remember whose voice is that. I badly want to thank him but due to dizziness, he was blurry in my sight. I was trying to recognize his face until my body betrayed me when I lost consciousness.






Spring of AmorTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon