Embracing Her (ON-GOING)

Chapter 15

Jaiizyl

Fuck! Fuck! Fuck! Malutong na mura ko habang sambunot ang sariling buhok.

Punyikis.

Sa dinami-rami ng araw, lugar, oras at pagkakataon. Ngayon pa talaga ako nawalan ng balanse.

Tss

I'm in my room right now at pabalik-balik ang lakad.

Kagat ang daliri at parang baliw na hindi mapakali.

Sa loob ng limang taon.

Sa loob ng limang taon.

Ngayon nalang uli ako nagulat ng ganun katindi.

Ngayon nalang ulit!

Tss

I slowly put my fingers on my lips when I remember what just happened earlier.

Gusto kong pakalmahin ang sarili ko. Gusto ko. Kalmado akong tao kaya alam kong kaya ko, kaya ko. That's why I shut my eyes off to breath and calm myself. Kailangan kong kumalma, kailangan. But when I open my eyes, halos mapasambunot ulit ako sa sariling kong buhok dahil tanginaaaa hindi ko kaya!!

Hindi ko kayaaaa!

Tss,,,tsss,,,tss

"My first kiss." wala sa sariling bulong ko sa sarili habang hawak parin ang labi.

My goddamn first kiss.

HAAAAAAAAAAAA halos pasigaw na sabi ko habang pagulong-gulong na ngayon ng kama.

Kaasar!

Kaasar!

Kaasar!

Napatigil lang ako sa ginagawa ng maalala ko ang mukha ng lokong yun.

You fucking asshole!

Yoouuuu!! Pigil na sigaw ko habang gigil na hinahampas-hampas sa kama ang hawak kong unan.

Hampas, hampas, hampas

Nasa ganoon akong posisyon ng may kung sinong kumatok.

"Doktora?" Boses yun ni Manang Leng na marahang kumakatok sa pintuan ng kwarto ko.

Napabalikwas ako sa ginagawa ko ng marinig ang boses nito.

Bakit naman kaya?

I compose myself first before opening the door, and when I finally look fine. There I started to walk towards the door and slowly open it.

"Po, Manang?" Magalang na tanong ko ng tuluyan ko ng mabuksan ang pinto.

"Kumain kana hija. Hindi ka pa nag-aagahan." Mahinang sabi nito at marahang hinawakan ang kamay ko.

Doon ko lang napagtantong hindi pa pala ako kumakain.

Ang bait ba naman ng lalaking yun.

-
Gusto ko sanang tumanggi dahil nga sa hindi ako kumakain ng breakfast. Pero mukhang hindi ko yata magagawa dahil sa higpit ng hawak ni Manang sa kamay ko.

"Wag mong kakalimutang kumain kahit pa busy ka sa batang yun, hija. Makakapaghintay naman ang trabaho samantalang hindi ang kalusugan mo. Kaya kumain kana muna." Malambing na sabi nito habang mahigpit paring hawak ang kamay ko.

Hindi ako nakapagsalita bigla dahil sa mga sinabing yun ni Manang, dahil sa bawat salitang lumalabas sa kaniya ay unti-unti akong tinatamaan ng realisasyon. Sa mga nagdaang taon, hindi ko namalayang hindi ko na pala naalagaan ng maayos ang sarili ko. Hindi na 'ko kumakain ng breakfast na dati-rati ay dahilan ng pagbangon ko, hindi na 'ko ngumingiti sa kung sino-sino at nawalan na ng pakialam sa mga bagay-bagay.