Korku... Her zaman içimde bir buz kütlesi gibi günden güne büyüyor. Bu yüzden hep üşürüm. Ne korkusu ama... Birilerini kırmaktan, üzmekten ve beni yalnış veya kötü tanımalarından korktum hep. Belki de bundan dolayı çok az arkadaşım oldu bugüne dek.
Peki sebepsizce içimde büyüttüğüm bu korku neden var? Bunun nedenini inanın ben de bilmiyorum. Küçüklüğüm hastanelerde geçti desem yalan olmaz herhalde. Saçma acıtasyonlara girmeye gerek yok ama bu korkunun veya kaygını o zamanlardan kaldığını düşünüyor gibiyim. Sene 2009 Elazığ'da hastanede oda arkadaşım vardı. O da benim gibi 6 yaşında, benden farklı olarak karaciğer rahatsızlığı nedeniyle yatıyordu. Çok severdim kendisini. Birbirimizle sürekli gülüşür, şakalaşırdık... Ama kendisini (şu an hatırlamıyorum sebebini) üzdüğüm bir zaman oldu. Hatta belki de çok üzmüştüm. Bilemiyorum... Küstüğümüz gecenin sabahı uyandığımda yatağında yoktu kendisi. Sebebini bir türlü öğrenemedim. Çok merak ediyordum. Acaba taburcu edildi mi diye düşünüyordum. Aklımın ucundan bile geçmeyen bir şey olmuştu. Kendisi sabah erken saatlerde ameliyata alınmış ve kurtarılamamıştı... Üzgündüm... Üzgün olduğum kadar suçlu da hissediyorum. Kendimden o kadar çok nefret ettim ki o an. Benim de ameliyata girdiğim o an Allah'a ettiğim tek dua beni de yanına almasıydı... Şu an anlattıklarım basit gibi geliyor olsa da ben etkisinden henüz çıkamadım. Bu yüzden birilerine sinirlendiğim an orayı terkeder, muhabbetimi keserim çünkü kendimi kaybedip kalbini kırarsam vicdanımın bana çektirdiği azap karşısında dayanamayabilirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
