Depresif, deli dolu bir karakterimin olduğunu kabullenmem biraz zaman aldı. Ama bu kişiliğimin bana verdiği yarar zararından fazla olduğunu ifade etmem gerekiyor. Mutlu olmayı, mutlu etmeyi ve muhatap olduğum kişiyi kırmamak için çoğu zaman yalan söyleyen birisiyim. İyi mi kötü mü yapıyorum bilmiyorum.
Heyecan ve stres benim vazgeçilmezim. Bazen kalbim o kadar hızlı çarpıyor ki adeta göğsüme sığmadığını hissediyorum. Bu durumun beni rahatsız ettiği kadar hiç bir şey rahatsız etmiyor. Bu hissiyat beni gündn güne ele geçiriyor gibi...
Depresif kişiliğimin bana büyük zararları olsa da onunla yaşamayı ve ona alışmayı öğrendiğimi söyleyebilirim. Sürekli depresyona giriyorum demek değil bu tabi ki. Ama sürekli stres ve yoğun heyecana sahip olmak demek benim için. Neden sizce? Bence sadece nedensizce. Kendimi otlayan ürkek bir ceylana benzetiyorum çoğu zaman. Sürekli bir heyecan içinde...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
