《Hedefim Sensin》

3.Bölüm

                    ~İyi okumalar~

~Deli gibi sevdiği sarışın bir kız var. Çocuk sarışınlara resmen tapıyor ve senin saçların kumral~ diyerek saçımdan bir tutam tutup dudaklarını büktü Giray. Omuzlarımı düşürdükten sonra kendimi geriye doğru attım. Esmer erkekler genelde sarışın erkeklerden hoşlanırdı, sarışın erkeklerde esmer. Melih neden sarışın olduğu halde sarışın bir yellozu seviyordu!?

~Sanırım ilk başta saçlarımı sarıya boyatmalıyız~ dedim somurtarak. Sarışınlardan nefret ettiğim halde Melih için sarışın olacaktım.

~Aynen öyle Lolitacık. Sonra sarı Öykü Whatsapp profili için ultra taş fotoğraflar çekecek ve Melih'e mesaj atacak. Ama saçma bir nedenden dolayı kendi ismiyle değil~ gülerek yataktan doğruldum.

~Saçma bir neden değil. Eğer çakma ismimle beni sevmezse gerçek ben ona asılacak~ evet kafamın içinde böyle kurgulamıştım her şeyi. Olur da beni reddederse tekrar hayatına girme şansım olacaktı.

~Tam bir piskopatsın Öykü~ ve yine evet. Ben piskopat değil; piskopatım. Kendimle gurur duyuyorum.

~Öyleyimdir sağol~ gülerek başını sağa sola sallamıştı.

~Peki isminiz ne olacak Öykü Hanım?~ dedi ve sırıtarak elinden defteri alıp yazmaya başladım. Onun ismine en çok yakışanı düşünmeye başladım. Buldum! Deftere kocaman KUMSAL yazdım. Defterime sıkıca sarılarak tekrar kendimi geriye atmıştım. Melih'imin benim olması için herşeyi yapardım.

~Heh! Al işte iti an çomağı hazırla! Bildirim geldi prensciğinden bir şey paylaşmış~ Giray'ın sesiyle hızlıca doğrulup elinden telefonunu aldım. Yazdığı şeyi okuyunca da dudaklarımı ısırmadan edememiştim. Pislik!

~Ne yazmış da köpürüyorsun yine~ sinirle ona baktığımda tırsmış olacak ki elini ağzına götürüp fermuar var gibi çekmişti.

~Sabıııır! 'Ben sevemem kimseyi senin yerine' yazmış! Bu ne demek he!? Ben bunu döverim! Allah'ım şu çocuğun sevdiği kızı karşıma çıkar da bir güzel parçalayayım~

~Allah'ım ne olur o kızı bu delinin karşısına çıkarma. Yazık günah kıza~

~Giray beynini dağıtmamı istemiyorsan sus!~

~Sustum~

~~

Günler geçmiş ve ben günden güne Melih için deliriyordum. Tüm hayatım o olmuş, resmen onun için yaşıyordum. Gece onu düşünmekten uyuyamıyordum. Her gün onunla ilgili bir şey öğreniyordum. Onlarca resmini aldım. Tek tek tüm arkadaşlarını araştırdım. Üşenmeden arkadaşlarıyla tüm yorumlaşmaları bulup okudum. Günlüğüme günümü yazmak yerine Melih'e olan aşkımı yazdım ve televizyon izlemek yerine saatlerimi onun son görülmesini izlemekle geçirdim.

Melih. Melih. Melih. Ondan başka bir şey yoktu. Ondan başka önemli kimse de yoktu. Sadece o.

~Öykü?~

~Ne?~ diye hızlıca cevap verdim Melek'e.

~Ne oldu dondun kaldın?~

~Hiçbir şey~ dedim. Duygularımı anlatabileceğimi sanmıyordum.

~Öyleyse mesaj at artık, hadi~

~Yarın söz atacağım, bugün kendimi hazır hissetmiyorum~ Melek oflayarak koluma girdi ve birlikte yürümeye devam ettik.

                         ~Melih'ten~

~Meliih?~

Çıkışa doğru ilerlerken adımı bağıran tanıdık sese doğru dönerek gözlüklerimi indirip bana ulaşmak için koşan Boğaç'a baktım. Yanıma vardığı anda kolunu omzuma atıp ~Nereye kaçıyorsun yine kardeşim?~ diye sordu ve omzuma attığı kolunu itip gözlüğümü düzeltirken güldüm. Hoşlanmadığımı bildiği halde atmıştı kolunu zaten.