Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Jihoon, kendini bu kadar hırpalama tamam mı? Ayrıca kimsenin seni korumasına ihtiyacın yok. Eğer gerçekten bir yardıma ihtiyacın varsa bana gelebilirsin, başkalarını tehlikeye atamayız. Bencil olma."
Hyunsuk, tedirgin bakışlarını Jihoon'un üzerinde gezdiriyordu. Yorulmuştu her şekilde. Günler boyu sevgilisinin hıçkıra hıçkıra ağlamasını dinlemek zor gelmeye başlamıştı. Zaten kendi hastalığı ile uğraşmak da zordu. Geceleri insanlardan kendini uzak tutmak, onlara kendisini iyiymiş gibi göstermekten sıkılmıştı. İyi değildi hiç iyi değildi. Kasabalarında devam eden kaçırılma olaylarının artması sonucu kasaba abluka altına alınmış, gerek polis gerekse askerler gece boyu devriye geziyor. Kasabanın üzerinde kuş uçutturmuyordu. Son bir kez sevgilisinin başını okşadı, yatağına düzgün bir şekilde yatırdı sevgilisini. Daha sonra ise evden ışık hızıyla ayrıldı çünkü kafasındaki sesler kendini belli etmeye başlamıştı.
Jihoon kaçırılma olaylardan çok çabuk etkileniyordu çünkü kasabanın hepsini tanıyor ayrıca iyi de anlaşıyordu bundan mütevellit her bir kaçırılma olayında kendini suçlu hissediyordu. Hyunsuk ise sessiz bir şekilde her hafta bazen her gün onun sakinleşmesini bekliyor ve daha sonra ise evinden ayrılıyordu. Yanında kalamazdı, çünkü içindeki sesler konuşmaya başladı mı gece yarısına kadar susmazdı.
Bir şekilde yine güneş battığında, telefonuna gelen mesajla donakaldı Hyunsuk. Şimdi de yakın arkadaşları Junkyu kaybolmuştu.
jihoon: hyunsuk, ben çok korkuyorum. junkyu da kayboldu.. daha dün konuşmuştuk ve bana sarılıp güvende olduğumu ve beni koruyacağını söylemişti.
(görüldü 00.23)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
