Park (Renga)

2

Yalnız hissediyorum.
Her zaman olduğu gibi parktaki ağaca yürürken okuduğum kitabın devamında neler olabileceğini hayal ediyorum. Sonunda büyük ağaca geldiğimde oturuyorum ve vakit kaybetmeden yanımda getirdiğim kitabımı okumaya başlıyorum.

Sanırsam kendimi fazla kaptırmışım, öyle ki, yanıma oturan kızıl çocuğu bile fark etmiyorum.

"Sen ne yapardın?"

kafamı çeviriyorum ve kulaklığımı çıkarıp boş gözlerle ona bakıyorum.

"Anlamadım?"

"Ana karakter yerinde sen olsaydın; kitapları yakıp robot gibi yaşamaya devam mı ederdin, yoksa mağarandan çıkıp bir koyun gibi yaşamayı bırakır mıydın?"

Bakışlarım elimdeki kitaba kayıyor.
Fahrenheit 451.

Gözlerime öyle bakıyor ki, kilitleniyorum ve sorgulamadan derin bir nefes alıp direkt düşüncelerimi söylüyorum.

"Mağaramdan çıkmayı çok isterdim bende, fakat bunu yapabileceğimi düşünmüyorum."

Tek kaşını kaldırıp kafasını azıcık eğiyor.
"Yani robot gibi yaşamaya devam ederdin?"

"Öyle olmasını istediğimden değil..."
Baskı altında hissediyorum.
"Sadece ana karakter kadar cesur davranamam."

Kızıl saçlı dudaklarını büzüyor. Böyle oldukça tatlı gözüktüğünün farkında mı acaba diye merak ediyorum.
"Neden öyle düşünüyorsun ki?"

"Korkağım çünkü."

Söylediğime ben bile şaşırıyorum.
Aramızda uzun bir sessizlik oluşurken gözlerimin içine bakıyor sanki gerçekten korkak olup olmadığımı anlamak istercesine. Göz temasımızı kesemiyorum. Neden bu çocukla bu kadar konuştum onu bile bilmiyorum.

En sonunda gözlerini gözlerimden ayırıyor.
"Kitabı bitirince yine konuşalım."

Kaykayını eline aldıktan sonra başka bir şey demeden yanımdan uzaklaşıyor. Kötü hissediyorum;sanki artık hakkımda çok şey biliyormuş gibi, kendimi çok açmışım gibi.Ve bu beni iyi hissettirmiyor.

Tekrar kitabıma odaklanmaya çalışıyorum fakat içimdeki huzursuzluk duygusu ağlamamı istememe sebebiyet veriyor, en sonunda kalkıyorum ve oradan ayrılıyorum. Yarın yine gelirse kararlıyım, onunla konuşmayacağım.

_______________________________

Birisine içini açtıktan sonra gelen güvensizlik ve kötü hissetme.