Wedding Dress - Zawgyi

ကုတင္ေအာက္မွာဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပုန္းလ်ိဳးေနခဲ့ရလို႔ကြ်န္းေရာင္ေတာင္ေပ်ာက္ခါနီးျဖစ္ေနတဲ့ေသတၲာေသးေသးေလးကိုကြ်န္ေတာ္တ

ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲထုတ္လိုက္တယ္...ေသတၲာထဲကေန...တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕...စနစ္တက်သိမ္းဆည္းထားျခင္းခံခဲ့ရတဲ့...ျဖဴလြလြအရာေလးတစ္ခုကိုဆြဲယူျပီး...လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေရွ႕ကိုဆန္႔တန္းထားရင္းအေပၚတစ္ျပန္ေအာက္တစ္ျပန္...အေခါက္ေခါက္အခါခါ...ၾကည့္ေနမိတယ္

~~ကာလေတြရွည္ၾကာတာေတာင္အရာမယြင္းေသးတဲ့အရာေလး~~

~~ေခတ္မဆန္ေပမဲ့ခမ္းနားထည္ဝါတယ္~~

~~ေရွးက်ေပမဲ့က်က္သေရရွိရွိလွပေနဆဲ~~

ၾကည့္ေနရင္းၾကည့္ေနရင္းနဲ႔မွ...ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အၾကားအာရံုထဲကိုအတိတ္ကစကားသံတစ္ခ်ိဳ႕တိုးတိုးညွင္းညွင္းစီးဝင္လာၾကတယ္...
"Luhan...တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ...သားကိုၾကင္နာယုယေႏြးေထြးမႈေတြေပးႏိုင္မဲ့သူ...သားရင္ထဲကဒဏ္ရာမွန္သမွ်ကိုကုစားေပးျပီး...ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကိုပဲေဆာင္ေပးမဲ့ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ဒီwedding dressေလးကိုဝတ္ျပီးတစ္ဘဝလံုး
လက္တြဲသြားဖို႔ကတိသစၥာျပဳၾကပါ...ဒီဝတ္ဆံုေလးရဲ႕ပိုင္ရွင္က...ummaကသားကိုခ်စ္သေလာက္...ummaကသားကိုခ်စ္တာထက္...ပိုျပီးခ်စ္ႏိုင္မဲ့သူပဲျဖစ္ပါေစ..."

ကြ်န္ေတာ္ပါးျပင္ေပၚကိုလိမ့္ဆင္းလာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုလက္ဖဝါးေတြနဲ႔ပြတ္သုတ္လိုက္ျပီး...မၾကာခင္မွာ...ummaထားခဲ့တဲ့...wedding dressေလးရဲ႕ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေတာ့မဲ့သူဆီစာေလးတစ္ေစာင္ေရးဖို႔အစပ်ိဳးလိုက္မိတယ္...

"~~Soo........."

×××××××××××××××××××××××××××

"ေဟ့ေကာင္ Luhan...မင္းအခုခ်ိန္ထိ

single ပဲလားကြ...24ႏွစ္ဆိုတာမငယ္ေတာ့

ဘူးေနာ္...ငါတို႔ေတြအကုန္လံုးေတာင္အတြဲ

ကိုယ္စီနဲ႔ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ...မင္းမွာခ်စ္ရမဲ့သူမရွိဘူးလား???"

အားလပ္ရက္ေတြမွာသူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြစု

ေဝးျပီးဆံုျဖစ္ၾကတဲ့အခ်ိန္တိုင္း......ႏႈိးေဆာ္သလိုလို...တိုက္တြန္းသလိုလိုနဲ႔...ကြ်န္ေတာ့္အေေျဖစကားေလးတစ္ခြန္းအတြက္ထပ္တလဲလဲေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တဲ့ေမးခြန္းေလးေပါ့။အမ်ားေရွ႕မွာဘယ္ေတာ့မွထုတ္မေျပာႏိုင္မဲ့အေၾကာင္းအရာမို႔ဟန္ေဆာင္အျပံဳးေလးတစ္ပြင့္ကိုဘဲအေဖာ္ျပဳျပီးေလ်ာ္ပစ္လိုက္ရတာလဲအၾကိမ္ၾကိမ္ပါ......