Unicode
Saladတစ်ပွဲသုပ်ကျွေးပြီးရင်တော့ ချော့မော့ပြန်ခိုင်းမယ်လို့တွေးထားတာ။လက်တွေ့ကျဖြစ်မလာဘူး။အနုနည်းနဲ့ပြောမရလို့ အိမ်ပေါ်ကအတင်းဆွဲချတော့လည်း ဝရန်တာလက်ရန်းကိုမြဲနေအောင်ကိုင်ထားတာ တောက်တဲ့အတိုင်းပဲ။တောက်တဲ့ကမှမိုးကြိုးပစ်ရင်ကွာဦးမယ်။မျက်စိရှေ့ကကုလားအုပ်ကောင်ကတော့ ကမ္ဘာပြိုတောင်ကွာမယ်မထင်။အစကမှဝရန်တာကထိုင်ခုံမှာ အေးအေးဆေးဆေးထိုင်နေသေးသည်။အတင်းကာရောဆွဲချမှ အိမ်ဦးခန်းအထိခန့်ခန့်ကြီးနေရာယူနေတော့၏။
“မင်းပြန်သင့်နေပြီနော်၊ နေဝင်တော့မယ်”
“အစ်ကိုတစ်ယောက်တည်းလေ”
“အဲ့တော့ဘာဖြစ်လဲ၊ငါ့ဟာငါတစ်ယောက်တည်းမကလို့တခြမ်းတည်းဖြစ်ဖြစ်၊ဒါငါ့အိမ်ငါနေရဲတယ်”
တကတည်း။မွေးမိခင်ကတောင် အိမ်တစ်လုံးနဲ့စိတ်ချလက်ချပစ်ထားခဲ့သေးတာ သူကမဆီမဆိုင်လာပူပန်နေသည်။ပူချင်းပူရှေ့ရက်တွေကလာပူပါလား။ခုမှ..
“ခြံတံခါးကမလုံဘူးလေ”
“ဒီရပ်ကွက်မှာငါမမွေးခင်ကတည်းက ဒီပုံစံအတိုင်းနေလာတာ။ဘာလဲ..မင်းတို့လို အိမ်အမိုးတောင်မနည်းရှာနေရတဲ့အထိခြံခတ်ထားရမှာလား”
“ထားတော့၊အစ်ကိုဘာသာကြိုက်တာပြော၊ကြိုက်တာလုပ်။ကျွန်တော်ကတော့စိတ်မချဘူး။အဲ့တာမို့ဒီညအိပ်မယ်”
“မရပါဘူး။မအိပ်နဲ့”
“ဘာလို့လဲ။မသင့်လျော်ဘူးပြောမလို့လား”
“ဟုတ်တယ်”
“ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းကို”
လာလာချည်သေး။ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းဆိုပဲ။သူက ဘုရားစူးယုံရတာဆိုတော့။
“မင်းမို့လေ”
မျက်လုံးစွေကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တော့ တဟားဟားနဲ့ရယ်ပြန်သည်။စိတ်ပူတဲ့လူအလွန်မဟုတ်ဘူး။
“မင်းလေ ငါ့အိမ်ကိုကျမွှေချင်တိုင်းမွှေနေတာ။မင်းအိမ်ကိုအဲ့လိုလာလုပ်ရင်ကြိုက်မလား”
“လာမလို့လား။မဟုတ်သေးဘူး ခုသွားမလား၊ လာလေ”
ထိုင်ရာကထတော့မလိုနဲ့အတည်ပေါက်ကြီးပြောနေတာမို့ ကိုယ်ကပဲစကားစသတ်ရသည်။
YOU ARE READING
𝚂𝚘𝚖𝚎𝚝𝚒𝚖𝚎𝚜 𝙻𝚘𝚟𝚎 𝙸𝚜 𝚂𝚠𝚎𝚎𝚝 𝙻𝚒𝚔𝚎 𝙷𝚘𝚗𝚎𝚢
Fanfiction🍯 Luo Yunxi & Chen Feiyu Feiyunxi Fan Fiction
