1. Στο Μπαρ

90.7K 250 8
                                    

Καθόμουν μόνη και καυλωμενη στο μπαρ και τα έπινα. Είχα νεύρα, δεν πήρα την προαγωγή και το ηλιθιο το αφεντικό έδωσε την προαγωγή στον πανηλιθιο τον Πέτρο.

Νιώθω το κεφάλι μου κάπως βαρύ, έχω να πάω με άντρα εδώ και δυο βδομάδες και νιώθω μούσκεμα κάθε φορά όταν βλέπω έναν ωραίο εμφανίσιμο άντρα και ειδικά τώρα που είμαι μόνη σε ένα μπαρ με τόσο κόσμο.

Ταλαιπωρούμε αρκετά μόνη μου... και το να ευχαριστιέμαι με το δάχτυλο η με τον δονητή δεν είναι και αυτό που ζητάω.. θέλω έναν άντρα να με βάλει Καίτη και φυσικά να μου αλλάξει τα φώτα, να ξεχάσω ποια είμαι και που βρίσκομαι.

Από τς σκέψεις μου με βγάζει μια αντρική φωνή η οποία ήταν του μπάρμαν.

«Κούκλα αυτό είναι κερασμένο από εμένα.. φαίνεται ότι πέρασες μια δύσκολη μέρα» λέει ο μπάρμπαν καθώς τείνει προς το μέρος μου ενα σφηνάκι.

Τον κοιτάω κατάματα και γαμωτο πολύ στιβαρός και εμφανίσιμος γκόμενος, του χαμογελάω και των ευχαριστώ καθώς ταυτόχρονα το πεινώ μονορούφι χαμογελάω και γερνω προς το μέρος του δείχνοντας τους προκλητικά το μπούστο μου.

Ο μπαρμπαν κοιτάει χυδαία τα στητά στήθη μου και ξερό γλύφετε.
«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου.» Του λέω ναζιαρικα καθώς αυτός μου χαμογελάει με αυτό το υπέροχο εκτυφλωτικό χαμόγελο.

«Το αξίζεις όμορφη..»
«Βίκη.. με λένε Βίκη» του λέω με σταθερή φωναχτή φωνή. Ο δυνατός ήχος του μαγαζιού δεν σε άφηνε να ακούς καθαρά.

«Εσένα το όνομα σου;» Τον ρώτησα καθώς έσκυβε ακόμα περισσότερο για να έχει καλύτερη θεα προς το μπούστο μου. Εγω αυτόν αν δεν τον πάρω σήμερα... να μην με λένε Βίκη!

«Ακης» απάντησε δίχως να αποσπά το βλέμμα του από το στήθος μου. Ωραια! Το πιάσαμε το λαβράκι.

«Χμμμ Ακή τι θα έλεγες να μου φέρεις αλλο ένα σφηνάκι;» Του είπα γεμάτο ερωτισμό στην φωνή μου και αυτός έσκυψε κοντά στο αυτή μου λέγοντας μου. «Τι θα έλεγες να πηγαίναμε στις τουαλέτες να σου κάνω μια ωραια ξενάγηση;»
Τον κοίταξα χαμογελαστή συμφωνώντας.

«Ωραια ούτως η αλλος κλείνουμε σε λίγο θα πω στον Νίκο να προσέξει εδώ γύρω..» είπε και εξαφανίστηκε και χωρίς να το καταλάβω καθώς ήπια το τελευταίο σφηνάκι μου με πιάνει από το χέρι και με πήγαινε προς μια κατεύθυνση η οποίες δεν θύμιζαν καθόλου για τουαλέτες.

Μπαίνουνε σε ένα στενό δρομάκι με πολύ χαμηλό φωτισμό που οδηγούσε μια μικρή πόρτα η οποία λογικά ήταν για το προσωπικό.

One shots Where stories live. Discover now