Σταγόνα ευτυχίας
Κάπου στις 7 το απόγευμα, αρχίσανε οι μικρές γυάλινες σταγόνες να χτυπάνε το έδαφος με ορμή.
Στάθηκα εκεί,
να κοιτάζω έξω την βροχή να αποκτά σιγά σιγά περισσότερη ισχύ,
και ξαφνικά όλα να χάνονται.
Σταμάτησε ο κόσμος να περπατά στους δρόμους τρέχοντας να προλάβει τον χρόνο,
έπαψαν τα γέλια των παιδιών που κάθε απόγευμα γέμιζαν την γειτονιά με φωνές και παιχνίδια.
Όλα σταμάτησαν καθώς άρχισε η βροχή.
Έμεινα να κοιτάζω μια, μια τις σταγόνες να γεννιούνται από τον ουρανό και ύστερα να χάνονται στην άσφαλτο.
Ίσως τόσο να διαρκεί και η ευτυχία,
πριν προλάβεις να την νιώσεις να έχει χαθεί μαζί με εκατομμύρια ακόμα σκέψεις και συναισθήματα στο πίσω μέρος του μυαλού μας.
Να πεθαίνει και ύστερα από τα χαλάσματα να γεννιέται ξανά.
Και κάπου κρυμμένοι από τα μάτια του κόσμου,
ανάμεσα στα δέντρα του πάρκου είδα εμάς,
είδα εμάς να χορεύουμε πιασμένοι χέρι, χέρι και την βροχή να λερώνει τα ρούχα μας.
Μονάχα εγώ και εσύ,
να χορεύουμε από ευτυχία ενώ ο κόσμος έτρεχε,
έτρεχε,
έτρεχε,
όλο έτρεχε.
Μα εγώ έμεινα προσηλωμένη σε εμάς,
Στο χορό μας,
Σαν όλα τα άλλα να ήταν αμελητέα και το μόνο που είχε σημασία εκείνη την στιγμή να ήταν το εμείς,
Το τώρα,
Ο χορός κάτω από την δική μας βροχή,
Και ύστερα ήρθε η ευτυχία όταν στα μάτια σου είδα να καθρεφτίζονται αχνά όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Και ίσως τελικά αυτό να είναι η ευτυχία.
Η ομορφιά που έρχεται μετά από κάθε μπόρα.
