Πηνελόπη
Καθώς πλέαμε προς την Ιθάκη άκουσα τις Σειρήνες που τόσο όμορφα τραγουδούσανε ,
Και δεν στο κρύβω πως μαγεύτηκα από το τραγούδι τους.
Από τον τρόπο που ακούγονταν τα πάντα στα αυτιά μου τόσο όμορφα,
Τόσο ιδανικά.
Ξαφνικά τις είδα μέσα στο βάθος της ομίχλης να στέκονται πάνω από μια σορό με κόκαλα,
Κόκαλα χαμένων ανθρώπων και χρόνων.
Με μάγεψαν οι Σειρήνες , Πηνελόπη.
Με μάγεψε το τραγούδι τους ,
Με μαγέψε η μορφή τους ,
ο τρόπος που στα μάτια μου γυάλιζαν οι δαίμονες.
Πήραν πολλές μορφές ,
Κάπου ξεχώρισα και την Κτιμένη, με την Αντίκλεια και τον Λαέρτη που με χαιρετούσαν από μακριά.
Πήραν πολλές μορφές οι δαίμονες ,
Κάπου στο βάθος είδα και τον Τηλέμαχο στον θρόνο της Ιθάκης ,
Ενώ λίγο παραπέρα αχνοφαινόταν η ηττημένη Τροία.
Πήραν πολλές μορφές οι δαίμονες.
Και τελευταία πήραν την δίκη σου ,
Και ένιωσα πιο έντονη από ποτέ την επιθυμία να λυθώ από το κατάρτι και να έρθω κοντά σου.
Με μάγεψαν οι σειρήνες,
Με την φωνή και το τραγούδι τους.
Και ήθελα να έρθω να σε αγκαλιάσω τόσο όμορφη που φαινόσουν ανάμεσα στην ομίχλη.
Και φώναζα ,
και χτυπιόμουν για ώρες,
Μόνο και μόνο για να έρθω κοντά σου και να ακούσω το όμορφο τραγούδι σου,
Μόνο και μόνο για να κοιτάξω τα όμορφα σου μάτια.
Μα ήσουν στ'αλήθεια εσύ ή απλώς η σκιά σου ;
