ONE SHOT/EDSER

-Baba&Kızın Birbirini Öğrenişi-

                   ''Ben seni hiç görmeden özledim Baba, annem kim bilir nasıl özlemiştir...''

  Eda yavaşça kalktı Kiraz'ın yanından. Serkan'ın olduğu odaya doğru yürüdü özlemle... Bugün olanlardan sonra yüzleşmekten korkuyordu. Yıllar önce Serkan'ın çocuk istememesiyle başlayan kavgaları şiddetlenmiş, en sonunda Serkan ona 'Git...' demişti. Ona bir şey olsa dünyaları yıkacağı adam, istemiyordu onu. Onun hasta olduğunu öğrendiğinden beri Eda'da hasta olmuş, onun çektiği her acının kat be katını hissetmişti aylardır. Karşılığı bu muydu yani? O da dayanamamış, yüreğindeki yük ve karnında varlığından habersiz miniğiyle İtalya'ya gitmişti. Bir kaç hafta sonra öğrenmişti hamile olduğunu. Ama geri dönemezdi. Serkan çocuk istemiyordu, zaten ayrılmışlardı. Çocuğunu kendi büyütmek zorundaydı. ''Hastalık Serkan'ı çok değiştirdi, eskiden 'Minik bolatlarımız olsun' der dururdu'' diye düşündü içinden. Ama bilmiyordu ki Serkan'ın hastalık genetik olduğu için çocuk kararından vazgeçtiğini... Doğacak çocuğun hiç bir günahı yoktu. Bile bile bunu yapamazdı. Eda'ya aynı acıyı yaşatamazdı. Ama o her zamanki robotluğunu konuşturmuş, duygularını, düşüncelerini gizlemişti.

  Eda bu arada kızı Kiraz'ı doğurmuş, üniversiteyi bitirip ünlü bir peyzaj mimarı olmuştu. 5 yıl sonra Türkiye'ye bir iş için dönmüştü ama bu işin diğer ortağı da Serkan'dı. 5 yıl sonra tekrar karşılaşmış, kalpleri ilk günkü gibi atmıştı. İkisi de çok özlemişti bu hissi. Ama ortada bir Kiraz gerçeği vardı. Eda korkmuştu. Serkan'a yakın olmaktan. Onun Kiraz'ı öğrenmesinden. Onu istemeyen bir babası olacağına hiç olmasın diye düşünüp bu kararı almıştı.  Oysa ki Kiraz tam babasının kızıydı. Eda onu unutmak için İtalya'ya gitmiş ama yanında onun kopyasını da götürmüştü. Kiraz babası gibi yıldızlara ilgi duyuyor, sihirbazlık yapıyor, küplerden kuleler, evler tasarlıyor, sabahları beş dedin mi uyanıyordu. Ve kim olduğunu bilmediği babasını çok özlüyordu. (Fazla uzatmayacağım devamında dizide olanlar oluyor. 41. bölüm devamı gibi düşünün.)

  Eda'nın oynağıdı oyun tıkır tıkır işlerken Kiraz bugün Melo'nun annesi, Burak'ın ise babası olmadığını ağzından kaçırmıştı. Ardından ise küçük bir kaos... Kiraz koşa koşa Eda'ya sarılırken Serkan ise Eda ve Kiraz'ı alıp dağ evine götürmüştü. Çünkü Eda biraz daha orda kalırsa bayılırdı. Serkan bunu biliyordu. Arabada da, evde de hiç konuşmadılar. Serkan onlara yemek olarak ne istediklerini sordu ve nerde yatacaklarını gösterdi o kadar. Kafası çok karışıktı Serkan'ın. Eda'nın başkasından bir çocuğu olmasına ihtimal bile vermiyordu. Fakat Kiraz koşa koşa Eda'ya sarılmıştı o olaydan sonra. Zaten ikisİ birbirine çok benziyordu. Biraz daha düşünürse kafayı yerdi. Bu yüzden o da yattı. Eda bu olanları aklından geçirdikten sonra yürümeye devam etti.

  Odanın kapısı aralıktı. Kapıyı ittirmeye gerek duymadan içeri girdi. Ama kalbi bir adım daha atmasını engelleyecek şekilde çarpmaya başladı. Kalbinin sesini kulaklarında duyuyordu. ''Sen bana neler yapıyorsun böyle. Hala ilk gün ki gibi...'' diye geçirdi içinden. Yaklaşık 5 dakika boyunca durdu olduğu yerde. Kalbi az da olsa yavaşlayınca yürümeye başladı sevdiği adamın yanına. Onu o kadar özlemişti ki, yıllarca geçmeyecek bir özlem. Yavaşça yatağa oturdu. Beynine kazırcasına baktı yine sevdiği adamın yüz hatlarına. Kendine kızıyordu ama o da haklıydı. Serkan'ın Kiraz'ı istememesinden korkmuştu. Ama Gözünden bi damla yaş düştü, sevdiği adamın eline. Eda "Uyuyor mu acaba" düşüncesiyle biraz daha yaklaştı Serkan'a. Baktı. Nefes alış verişi düzenliydi. Evet, sabaha kadar onu izleyebilir, içini dökebilirdi. Ama bir şey unutuyordu. Serkan çok iyi bir oyuncuydu...

  Serkan nasıl uyuyabilirdi ki bunca olandan sonra... Onu çok özlemişti, Şimdi kalkıp ona sımsıkı sarılmak ve bırakmamak istiyordu ama ortada bir çocuk vardı. Serkan hala Eda'nın başkasını sevip, evlenip bir de üstüne çocuk yapmasına ihtimal vermiyordu ama olabilirdi. O bunları düşünürken Eda da yüzünü okşamaya başladı. Serkan şoka uğramıştı ama kendini ele vermemeliydi. Eda ağlıyordu, özlemi içine sığmıyordu artık. Konuşmaya başladı: