Weer word ik wakker. Ian zit er nog steeds. Eerlijk, hoewel ik hem niet ken is hij echt lief. Oké hij heeft me soort van ontvoerd maar hij is er wel voor me en tot nu toe kom ik niks te kort. Ik glimlach zwakjes naar hem. "Mag ik misschien bellen naar m'n ouders?" Ian knikt en geeft zijn telefoon en gelijk typ ik het nummer in. "Met Myra Meulemeester." hoor ik mijn moeder zeggen. "Hey mam." antwoord ik. "Ben je in orde? Waar ben je? Ik ben zo ongerust!" ratelt ze. "Sorry er was een ongeluk gebeurd en ik ben nog niet zo lang terug wakker." Zeg ik twijfelend. "Hoe voel je je? Wat is er gebeurd?" begint ze haar vragenstorm terug. "Ik ben denk ik wel oké." zeg ik. "Ik weet het exacte adres niet maar ik kom wel terug naar huis als ik terug op krachten ben." antwoord ik de laatste vraag skippend want daar heb ik nu echt geen zin in. "Is goed lieverd. Zorg goed voor jezelf, als ik je moet komen halen of iets bel je me terug?" ze klinkt bezorgd dus maak ik maar een ja en bedank geluidje en leg af. Dan bel ik twijfelend Liam. "Ja met Liam." zegt hij geïrriteerd. "Hey met mij." zeg ik zacht. "Godverdomme waar zit je!" roept hij boos. Ik schrik en wil afleggen maar Ian pakt de telefoon terug.
"Met Ian" zegt Ian droog door de telefoon. Ik hoor wat geroep en dingen die kapot vliegen en kijk geschokt toe. "Amy?" vraagt Ian. Waarschijnlijk zei Liam mijn naam ofzo. "Ja?" "Wie is deze gestoorde gek?" vraagt hij verder. "Niemand speciaal..." mompel ik en staar wat naar het plafond. Een eenzame traan rolt over mijn wang. Hij haat me! Ik zucht en niet veel later zit Ian er bij op bed. "Gaat het? Misschien kan ik je helpen?" zegt hij lief. "Hij is mijn vriendje ofja misschien was, ik weet het niet zo goed." zeg ik eerlijk. "Oh" is het enige wat hij antwoord. "Ik wil niet terug naar hem." zeg ik bang. "Wat heeft hij gedaan?" "Ik ben bang van hem." zeg ik zijn vraag negerend. Hij knikt. "Je moet niet meer naar hem toe. Ik zal je beschermen." Een gevoel dat niet te beschrijven is komt in me op. Waarom is hij zo lief? Ik kruip tegen hem aan en zo liggen we een hele tijd.
"Voel jij die tintelingen ook?" vraag ik voorzichtig. Hij knikt glimlachend. "Moet je misschien niet iets eten?" vraagt hij. Nu hij het zegt ik heb wel honger of ja niet moeilijk na een week. Ik knik en geef hem een vriendelijke glimlach. Ik heb nu al meer gelachen dan ik normaal in een week doe.
Ian komt af met twee borden spaghetti. Verlekkerd kijk ik hoe hij een bord op mijn schoot zet. "Smakelijk" zeg ik voor ik het eten naar binnen schrok. Ian kijkt me lachend aan. "Jij had honger." Beschaamd kijk ik naar mijn voeten waardoor Ian alleen maar harder door gaat lachen. Nu kan ik het ook niet laten om te beginnen lachen. Na de hele lachbui kijkt Ian terug serieus. "Kan je lopen?" Ik wacht geen seconde en stap uit bed. Ik waggel even maar na een tijdje lukt het terug aardig. De glimlach kan niet meer van mijn gezin en ik loop gelijk naar Ian om hem een knuffel te geven. "Dank je." fluister ik zonder de knuffel te verbreken.
"Voor alles." vervolg ik.
"Geen probleem." glimlacht hij terug wanneer ik hem loslaat. "Laten we elkaar beter leren kennen!" zeg ik opgewonden. Ik spring op het bed en kijk Ian met grote ogen aan. "Oké duidelijk ik moet beginnen..." Ik grinnik even en knik. "Ik ben dus Ian, 17 jaar en ik doe aan fitnes. Dat is het wel een beetje." Hij glimlacht lief en ik knik. "Ik ben Amy, 16 jaar en ik deed voetbal. Meer heb ik ook niet echt te vertellen." "Hoezo deed?" vraagt hij.
