"Ik mocht niet meer..." mompel ik als antwoord. "Zou je het opnieuw doen als het wel mag?" vraagt Ian. Ik knik wild. "Voetbal was mijn leven." "Van wie mag je niet meer?" Vraagt Ian voorzichtig. "Liam" mompel ik. Het klinkt gewoon zo dom, ik mag van mijn eigen vriendje of misschien ex-vriendje niet voetballen. "Omdat het een jongenssport is." verklaar ik. Ian kijkt me onderzoekend aan. "Ik zou er terug mee beginnen als je het leuk vind, tegenwoordig is het geen jongenssport meer." antwoord Ian. Ik kijk hem aan. Hij heeft wel gelijk maar wat gaat Liam er van vinden? 'Wat boeit dat nou!' roept een stem in mijn hoofd. Ze of het heeft wel gelijk? oké nee je bent gewoon stapelgek! Je hoort nu ook al stemmen. zucht"
Ik laat me weer op bed vallen en staar doelloos voor me uit. "Het komt wel weer goed, rust maar wat." zegt Ian liefjes. Hij geeft me nog een zoen op m'n voorhoofd en verlaat dan de kamer. Nadenkend val ik uiteindelijk in een onrustige slaap...
"Hey Doornroosje" mompelt een zware stem die me de tintelingen geeft. "Hey" mompel ik nog half slapend terug. "We gaan vandaag iets tof doen." zegt Ian enthousiast. Vragend kijk ik hem aan. "Hier." hij gooit een t-shirt en een joggingsbroek en verlaat de kamer. Ik trek de kleren aan en bekijk me in de spiegel. Ik zie er absoluut niet goed uit en ik heb nog redelijk veel pijn maar dat hoeft Ian niet te weten. Ik trek de kam door mijn haar en doe hem in een slordige dot. Dan besluit ik dat ik honger heb dus wandel ik rustig naar de trap. Na lang kom ik eindelijk beneden aan. "Mmh ruikt lekker!" roep ik opgewonden als de heerlijke geur van pannenkoeken mijn neus binnendringt. "Heb jij even geluk met mij." zegt Ian zwoel. "Je ego groeit met de dag." mompel ik als antwoord en begin gulzig te eten.
"Dus wat gaan we doen?" vraag ik na een lange stilte. "We gaan..."
