Taylor Swift and her Love Story ♡ (Dutch)

Hoofdstuk 4 - A Place In This World

Vrijdag 11 januari 2013

Die middag ga ik naar de stad. Ik heb een zwarte jas aan, van stof en heb een zwarte winter muts op. Het is nogal frisjes buiten en ik probeer zo min mogelijk herkent te worden op straat, want daar heb ik dus totaal geen zin in vandaag. Ik ben bang dat ik kritiek ga krijgen over mijn liefdesleven en zoals altijd is de angst voor mensen die me door een roddel gaan haten er ook nog. Ik ben altijd al bang geweest om fans te verliezen. Ze betekenen namelijk zo veel voor me. Zelfs zij waren er voor me als ik het moeilijk had. Ik loop een winkel binnen. Het is een drogist. Ik bedenk me dat ik nu nog nieuwe nagellak moet hebben. En misschien kan ik vandaag wel iets vinden waarmee ik een 13 kan tekenen die niet zo snel verdwijnt. Ik ging kijken bij de nagellak. Zou ik eens een kleurtje nemen die ik (bijna) nooit ophad? Ik wil wel eens wat anders. Er zal toch bijna niemand zijn die het opvalt. Ik voel me voor het eerst meer vrij. Los van een relatie en eventjes uit de media. En tot nu toe had zowat niemand me echt herkend. Het is ook niet zo heel druk in de stad maar ik weet dat als ik bij de kassa ga betalen, ik dan sneller herkent zal worden. Maar nu maakt het me niks meer uit. Ik pak de limoen kleurige nagellak uit het rekje en pak ook gelijk een nieuwe nagellak remover. Die zal ik steeds vaker nodig hebben, nu ik mijn nagels meer doe. Ik loop naar de kassa on het keurig netjes af te betalen. Gelukkig is het iemand die ik ken. Het is een vriendin van mijn en Selena. "Hey Taylor. Wat doe jij hier op een gewone dag?" Vraagt ze. "Gewoon. Ik moest eventjes weg. Doe ook alsjebliefd niet zo hard. Ik ben voor een tijdje uit de media gestapt." Zeg ik. "Maar waarom dat? Je word altijd zo blij van je fans bij optredens. Waarom ga je nu uit de media?" Vraagt mijn vriendin. "Harry heeft me aan het denken gezet. Ik voel me gewoon hartstikke rot door die breuk. Ik dacht telkens dat het aan mijn vriendje lag als het uitging. Maar zij zijn allemaal anders en ik ben telkens dezelfde. Het moet dus wel aan mij liggen, snap je? Ik kan er alleen maar niet opkomen wat ik telkens fout doe in hun ogen." Zeg ik. Ik moet er bijna van huilen. "Awh Taylor toch. Weet je. Ik heb een goed idee. Om 4 uur ben ik klaar met werken. Dan kom ik naar jou toe met Selena en morgen ben jij weer helemaal blij." Zegt ze. "Okay. Maar weet je zeker dat Selena komt?" Vraag ik. Ik heb Selena al een tijd niet meer gesproken. "Natuurlijk. En anders heeft ze geen keus. Ze is je vriendin dus moet ze wel." Glimlacht de vriendin. "Je bent echt geweldig. Eten jullie dan bij mij?" Vraag ik. "Dat zal Selena wel leuk vinden en ik ook dus lijkt me een goed plan." Ik betaal de spullen die ik gekocht heb en verlaat de winkel. Het is nu nog rustiger buiten. Dat is ook geen wonder want het regent nu best hard. Mijn lange haren komen onder mijn muts uit en worden nat. Maar het maakt me niet zoveel uit. Ik vind het fijn als het regent. Niemand heeft zin om buiten te blijven staan dus het is lekker rustig en dat geklets van de regendruppels is zo rustgevend. Als ik ga slapen vind ik het ook altijd fijn als de regen op mijn raam staat. Heerlijk is dat. En als ik moet optreden in de regen... Iedereen blijft gewoon staan om mij te zien optreden. Zo zie je maar wat tegen met iemand kan doen als je niet bang bent voor uitlopend mascara en dat soort onzin.

Na 5 minuten door de regen hebben gelopen kom ik nat thuis. Het eerste wat ik doe is kijken of ik post heb. Er ligt een envelop op de mat, een roze. Er staat duidelijk op "Aan Taylor" maar ondanks dat ik dat wel goed zie staan, valt het me op dat er geen postzegel op zit. Het moet dus wel van iemand zijn die me persoonlijk kent. Ik leg mijn tas op de tafel en open voorzichtig de envelop. Van wie zou het toch zijn? spookt er door mijn hoofd. Ik heb niet gekeken of ik het handschrift herken. Dat doe ik niet vaak. Maar ik kijk wel eerst naar de onderkant van de brief, om te zien van wie het is. -Anoniem- staat er. Dit maakt me best wel bang... Ik ga snel met mijn ogen terug naar de bovenkant van de brief.

Lieve Taylor,

of ja, moet ik zo wel beginnen? Je bent geweldig. 

Ik heb je nog nooit zo deprisief gezien als vandaag. Hoe komt het?