Siora'ya,
Taehyung'u gördüm. Evinde, yatak odasında, Jeon Jungkook'la sevişirken.
- 29.03. 2021 hikayenin resmi yazım zamanıdır.
- 27.05. 2021 final verildiği gün.
"Siora ismi o zamanlar bana ilham veren birinden esinlenilmiştir."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üstteki kısım hikayedeki karakterle ilgili detayları içermektedir.
Uzun uzadıya not düşmek istemediğim için kendimce aldığım notları atmak istedim, yorumlarda açıklayacağım.
Tek söyleyeceğin başkarakter normal bir his dünyasına sahip değildir.
Hikayenin sonraki bölümleri size davranışsal olarak uymayabilir. Uyması beklenmemektedir. Ve hikayede karakterin hastalıkları gerçekten alıntılanmış, doğrudan birebir aynı hastalıklarla lanse edilmemiştir. (Bu hikaye içime bu şekliyle sinmezse üstüne ekleme yapacağım ya da doğrudan bölümü yeniden yazacağım.)
Hiçbir şey hissetmiyordum. Gerçek anlamda kendimi nasıl ifade edebilirdim emin değilim. Belki ölümcül günahım kibirle, belki şehvet ve kıskançılkla tanımlayabilirim kişiliğimi. Tam bir yıkımım. Efsaneyim, gerçekliğim. Arkasında hayranların dileklerini, ona bağırışlarını işiten bir fahişeyim. 'O' kişi olunmak istenen bir rahibeyim. Ben dünyada olmak istenen her şeyim ve her şeye sahibim.
Ama bu insanların beni neden devamlı takip edip beni sıkıntıya soktuklarını, beni neden durmadan taciz ettiklerini açıklamıyor. Ben neden bu kadar hissiz hissettiğimi anlayamıyorum.
Neden? Neden çok uzun zamandır kendimi hissetmiyorum? Ne zaman insan olduğumu hatırlamıyorum. En son ne zaman insan gibi hissettiğimi anımsamıyorum. Genelde, sadece, o beni takip ettiğinde gerginlik bedenimi sarıyor ve kaçmak istiyorum. Sürekli arkamda, enseme nefesini üfleyen bir sapık tarif ettiğim gözlemci. Sürekli o çirkin ve biçimsiz gözlerini daha da büyük, yüzünün belli bir kısmını bedeninden daha uzak, özlerini gerekenden daha büyük göstererek onu ucubeleştiren yeşil bir gözlük takıyor siyah şapkasının altında. Suratı çirkin. Suratı iltihaplı sivilceleri sürekli patlamış ve kanamakta gibi duran sarı ve kırmızı renk tonlarının baskın olduğu şişkin bölgelerle dolu. O yüzüne bakılmayacak biri. Belli. Ama elindeki kameranın rengine büründüğü koyu tonlardaki kıyafetleriyle gölgelerin arasından deklanşöre bastığı her an selamlıyor beni.
