Terkedilmis bir hastane. Tek basima sedyede yatiyorum. Kafamda bimbir turlu ses. Bambaska sorular. Gene yalnizim. Kisa sarkilar fisildiyorum.
Hafiften korkuyorum. Ama bunu belli etmek istemiyorum. Ben gucluyum. Oyle kalacagim.
Yurumeye basladim. Kosedeki el fenerini alip cikisi aramaya basladim. Huzursuz eden sesler beni urkutuyordu. Ben buna karsi ayakta durmaliydim. Neden? Neden ben? Kendime cesitli sorular soruyordum.
Ben uzulmeye layik insanlardan degildim. Cok duygusal bi o kadarda sinirliydim. Herkes tarafindan zalim bir zorba olarak goruluyordum. Kucukken kimse benimle arkadas olmak istemezdi. Zalimdim kabul ediyorum ama kimse beni tanimaya calismadi.
Benimle dalga gecerlerdi. Ogretmenlerim beni hic sevmezlerdi. Bi gun sinirlenim kadin ogretmenimin yuzune yumruk atmisim. Dudagi patlamis. Sorunlu bir ogrenciydim. Bu yuzden 3 okul degistirdim. Zar zor liseyi bitirip universiteden mezun olmusum. Hayatimda yasadigim cogu seyi hatirlamiyorum.
Benim en sonunda bir arkadasim oldu. Herseyi ona anlatir onun sikintilarini dinlerdim. Beni ilk o yakindan tanidi. O beni ilk anlayan insandi. Aramiza kimse giremezdi. Tâki o gune kadar. Onunla kamp yapmak icin ormana gitmistik 2. Gun zalim kurtlar etrafimizi sarmisti.
Onu kurtarmak istedim. Ama onun son sozleri "beni birak kendini kurtar seni her zaman sevicem beni unutma! " idi aglayarak kosuyordum. Bir tesis bulup oraya girdim. Bizi ölüm ayirmisti. Hayattan nefret etmeye o zamandan basladim.
Tum gun agladim. Sabah oldugunda bir tekne bulup eve dondum. Omrum boyunca onu unutmadim. Unutamadim!..
Sarkiyi dinleyerek okursaniz daha iyi olur yoksa bir tadi cikmaz. Daha uzun yazmaya calisicam bu gunluk bu kadar diger bolumu yarin aticam bb.
