Son Satır | Atsumu×Hinata~Oneshot

-

  Shoyo, bir sabaha daha uyandı. Uyanmak istemiyordu. Son bir aydır hayatı onun için normal değildi. Yorulmuştu, daralmıştı, sıkılmıştı ve en önemlisi hayatta olan tek  seveni de terk etmişti.

Hazırlanmaya başladı. Antrenmana gidecekti. İsteksizce kalktı,ellerini ve yüzünü yıkadı. Aynaya baktı, uzunca yüzünü inceledi. Gözle görülür derecede çökmüştü. Göz altları mordu, gözleri kızarmıştı, yanakları içe çökmüştü. Hasta gibi görünüyordu kısaca. Gerçi o bu duruma alışmıştı artık. Formunu etkilemediği sürece koç da takmıyordu onun böyle olmasını. Aklına gelen bu düşünceyle koça söylendi Sonra "Onunda yapabileceği bir şey yok.Beni umursamaması gayet doğal ben hayatı umursamıyorken." diye geçirdi içinden.

Shoyo, hazırlanmayı bitirdi ve evden çıktı. Yolda yürürken etraftaki insanlar bu hasta gibi görünen turuncu saçlı gence bakıyordu. Onu önceden tanıyanlar hayat dolu olduğunu gülümsemesiyle herkesi gülümsetebildiğini bilirdi. Ama şu an o güldükçe soğuk kış günündeki sıcaklık hissi veren o gülümseme, kendini soğuğa bırakmıştı. Gülüyordu yine Shoyo ama  gülümsemesi ne içtendi ne de iç ısıtıyordu. Yürümeye devam etti gözler ona bakarken.

Antrenman sahasına geldi. Hiçbir şey yokmuş gibi gülümsedi tekrar. Sahaya girince gözleri Kiyoomi ve Katoru'yu aradı.Sahanın en uzak köşesinde oturuyorlardı. Katoru yine bir şeyler anlatıyor, Kiyoomi de dinlemiyordu. Shoyo yanlarına gitti ve "Günaydın!" dedi genişçe gülümseyerek. Kiyoomi ise " Günaydın!" dedi düz bir suratla. Katoru ise olabildiğince neşeli ve yüksek sesle "Günaydın!" dedi. Kiyoomi normalde bu kadar bağırmamasını söylerdi ama son bir aydır o da bir şey demiyordu. Shoyo, onlara baktı. Onlarda aynı hissediyordu acısını ; hafifletmiyordu ama biliyordu en azından deniyorlardı. Bu kadar güçlü göründükleri için takdir etti.

Antrenmana başlayacaklardı. Pasör Atsumu'ydu ama o da şuan burada değildi. Onun yerine diğer pasör oynuyordu. Shoyo, her pas atışında Atsumudaki  gibi tatmin olma duygusunu almıyordu. Deniyordu tatmin olmayı. Aynı şekilde hissetmeyi aynı coşkuyu almayı ama olmuyordu işte. Hiçbiri vermiyordu o hissi. Boş hislerle vuruyordu topa. Ne bir beklentisi vardı vururken ne de karşılık bekliyordu. Tek isteği bir an önce bitmesiydi. Belki gününün belki hayatının...

Katoru ve Kiyoomi uğraşıyordu gülümsesin diye ama onlarda beceremiyorlardı. Eski neşeli, enerjik ve mutlu Shoyo gitmiş onun yerine karamsar, bıkkın, hayatından vazgeçmiş bir Shoyo gelmişti. Şu ana kadar  tutmasalar belki çoktan ölmüştü Shoyo. Her ayrıldıklarında kafalarında bu akşam bir şey olur mu sorusuyla ayrılıyorlar, sabah onu yanlarında görünce rahat bir nefes alıyorlardı. Onlar için de zordu bu ama yapabilecekleri bir şey yoktu. O gitmişti artık bir daha geri gelmeyecekti. Biliyorlardı kabullenmesi zordu ama gerçek buydu oraya giden kimse dönmemişti ve o da dönmeyecekti.

Antrenman bitmişti. Shoyo sahadan çıkarken Katoru "Hinata bir şeyler yapmaya ne dersin ?" diye sordu o koca gülümsemesiyle. Shoyo durdu. "Sadece ölmek istiyorum buna ne dersin?" diye iç geçirdi. "Bugün modumda değilim. Üzgünüm eve gidip uyuyacağım."dedi."Bir daha hiç uyanmamacasına hem de..."diye tamamladı içinden. Kiyoomi " Zaten nerdeyse bir aydır evde duruyorsun. Dışarı çıkmıyorsun. Biz gelelim diyoruz kabul etmiyorsun.Pislikte hastalanıp gidiceksin." Hinata içinden: "Umarım. “diye geçirdi. "Biliyorum, üzgünüm haklısın ama istemiyorum. Hem ben iyiyim tamam mı? Neyse sonra görüşürüz." deyip karşısındakinden cevap vermesini beklemeden çıktı.

Shoyo eve geldi. Duş aldı ve kendini yatağa bıraktı. Uyumak istiyordu. Uyuyup bu dünyadan soyutlanmak istiyordu. Hatta mümkünse hiç uyanmamak istiyordu. Sahiden onu ne tutuyordu? Yapmasını engelleyen neydi? Neden duruyordu? Yataktan kalkıp mutfağa gitti ve buzdolabını açtı. yiyecek bir şeyler aradı ama yoktu. Bu sefer bomboştu. Markete çıkması gerekiyordu. Markete gitmek için hazırlandı ve evden çıktı. Marketten bir kaç parça bir şey aldı. Çok yemek yemiyordu ama yaşaması için az da olsa yemeliydi. Kasaya gelip parayı ödedi aldıklarını poşete koyarken.