"Mr. CEO meet Ms. Suffer" (On-going)

Chapter Eight

Kasalukuyan akong narito sa tabi ng dagat at pinapanood ang paglubog ng araw. Napaka gandang pagmasdan.

Then suddenly I remember when I was 7 years old that time, my mom always take me into a beach.  She said that the beach is her stress reliever. And everytime we're here at the beach I just wanted to watch the sunset, I don't know why. But it's feels good thumping the Breeze of wind on my face.

But there's more memorable memories I have in the beach. I meet the little girl who loves surfing, cool right? Hahaha.

I still remember her. But her name, I forgot. But still, when I remember her minutes later I know I was smiling thinking about our past.

Sadly, that girl? I didn't see her anymore ng makaalis kami sa pilipinas at nanirahan sa ibang bansa hindi ko na siya muli pang nakita.

‘Kumusta kana kaya?’ Sabat ng aking isip.

"Hey?". Tawag sa aking ng pamilyar na boses.

"A-ahh hey." Napapahiyang sabi ko, Bakit kasi bigla-biglang sumusulpot ito, haist! Nagulat ako nang bahagya, napalalim ata ang iniisip ko kaya di ko na napansin ang paglapit nito sa'kin.

"Hehehe, nagulat ba kita?" She softly uttered. I just giving her an awkward smiled, cause I mean it.

"Hindi, naman masiyado." I was smiling stating those words. Does I care saying I lie? Yes. Does this girl worth to be hurten by me? No, but I need too. Because all I want is my dad to be his the best son. I want to be praised by him. I want to him to feel that I am worth shouting off.

"Hala! sorry,masyado naman atang malalim ang iniisip mo at hindi mo 'ko napansin na nakalapit sayo...Hmm, Actually kanina pa kita tinatawag kaso mukha ang lalim ng isip mo kaya hindi mo 'ko na pansin." Magalang napagkakasabi nito, while she still using her soft voice na napaka gaan at sarap pakinggan. 'Bagay sa kaniya ang pagiging flight attendant. Pinakatitigan ko lang siya habang nagsasalita, sobrang napaka amo ng kanyang mukha at ganun rin ang boses ng babaeng ito. Siya yung tipong hindi mo pag-iisipan gagawa ng masama.

"Ahh, ganun ba sorry, ahh. Hindi talaga kase kita napansin, e' ,hehehe." Saad ko at kumamot sa 'king batok 'nakakahiya kase kanina niya pa pala ako tinatawag di ko man lang nabigyang pansin.

Sa sandaling oras nayun, ay muling nawala ako saking sarili.

Sino ba naman kasi ang hindi matutulala sa napakagandang tanawing ito? Ang paghampas ng tubig sa lupa na siyang mas nagpapasimog ng hanggin. Ang tunog ng dagat na tila musika na umaakit sa mga torista.

'Kaya gustong-gusto rito ni daddy. And I know behind of his reason why he choose to be in this place. Because he still remember my mom, he still love my mom even though she was the one who made us suffer. The reason why our family made this miserable.' Poot, at pagkalungkotan ang nananalantay sa kaniya ng mga oras na ito. Sa huli napagtanto niya na kahit sa tinagal ng panahon, hindi niya parin magawang patawarin ang kaniyang ina na naging dahilan kung bakit nasira ang masaya nilang pamilya noon.

Mapatingin ito sa kaharap niyang napaka anghel na mukha at hindi niya matago ang pagkamangha ng kaniyang mas nakita ang kagandahan ng dalaga.

Mahaba ang buhok na mayroong malalaking alon sa kalahating bahagi ng kaniyang buhok, napakapal ng kilay na bumagay sa kaniyang mukha, matang kulay putek na mas bumagay sa pagkataong pinagmamasdan ko ngayon. At ilong napaka perpekto ng pagkakatulis, at labi na napaka nipis ngunit kulay pink. Ang ganda.

"Hahaha it's okay. Anyways, ano nga palang nangyari sa'nyo ng pinsan ko?" Sabi nito na nagpalunok sa sariling laway ng binata. "Bakit bugnot siya ng bugnot nung umakyat siya sa kwarto namin?" Dagdag pa muli nito.