Lost in Love

SIMULA

There are fights that worth fighting for, while some are not. But how can we figure out which fight is worth it? Are you willing to give up your happiness for the sake of the one you love.

How much can you give? until when? when no one left for you? When you were lost , will someone going to find you? If you were no where to be found , will someone worried for you.

But then do you really need someone to find you? Or you can find your way on your own? People say you were strong and you need no one to save you. You need no one to comfort you, you need no one to worry about you. Because you are that person that can handle everything.

*** SIMULA ***

Isang beses ko lang piniling maging masaya. Isang beses ko lang pinili ang sarili ko. Isang beses ko lang piniling maging makasarili. Isang beses lang akong naging madamot. Pero bakit yung isang beses na yon pinag kait parin saken.

"Anong sabi mo? " nanghihina at lumuluha kong tanong.

Pinilit kong hindi umiyak sa harapan nya pero tinatraydor ako ng mga mata ko. Walang habas na lumalabas ang masasagana kong luha. Kinagat ko ang labi ko upang pigilang mapahikbi.

"It was all just for show " malamig nyang sagot habang walang emosyong nakatingin sakin.

Napatingin ako sa mga mata nya. Ang blankong emosyon na yun ay alam na alam ko dahil madalas ay ganuon ang pinapakita ko sa lahat. Ginawa ko yun upang itago ang totoo kong nararamdaman. Kaya hindi ko maiwasang isipin na baka nagsisinungaling sya . Baka may dahilan sya , lahat naman may dahilan ang mga ginagawa natin diba?

"I don't believe you! " sigaw ko sa mukha nya. " You can't fool me with those eyes! "

"Your insane" he fired back while smirking.

Insane.

Maybe I was , who wouldn't? Kahapon lang ay okay naman kami. Masaya pa naman kami ah. Tapos sa isang iglap ay ganito . Sasabihin nyang palabas lang ang lahat ? Pano yun pinagsamahan namin? Itatapon ng ganun ganun na lang? Pero totoo ba yun? lahat ba ng pinakita nya sakin totoo ba?

Fuck. It fcking hurts.

Nagsimula pumatak ang malalaking butil ng ulan . Hanggang sa lumakas ito at mabasa kaagad kami ng ganun kabilis. Sa tingin ko ay nakikisabay ang panahon sa nararamdam ko .

"Please I beg you" pagmamakaawa ko bago lumapit sa kanya at hinawakan sya sa braso "I love you, Mahal na mahal kita, hindi ko kaya "

Halos sumigaw na ako para marinig nya dahil sa lakas ng ulam. We are both soaking wet because of the heavy rain . Nakatingin lang ako sa dibdib nya. Hindi ko kayang makita kung ano man meron sa mata nya.

"Don't do this! I know you love. Please accept me " I cried.

Humagulgol lang ako duon. Wala na kong pakialm kung magmukha man akong tanga sa harapan nya. All I could think is to beg him stay.

Hindi ko alam kung anong nagtulak saken pra gawin to pero lumuhod ako sa harap nya "Please stay ! " That was my last draw . Kneeling and begging for him to stay.

I know how pathetic I was right now. We shouldn't beg for love , dahil kung mahal ka ipaglalaban at pipiliin ka. We shouldn't settle for less, because true love will never make you feel you need to please them. Pero ganun pala talaga siguro pag nagmamahal. Kaht magmukha ka ng tanga ipipilit mo parin dahil hindi mo kayang mawala ang taong yun.

Tumingila ako at tinitigan sya sa mata. May dumaang sakit duon ngunit hindi ko na halos paniwalaan dahil sa sobrang bilis. Baka namamalikmata lang ako. Pero umasa ako na nasasaktan rin sya dahil nasasaktan ako. Hindi ko rin matukoy kung lumuha man lang ba sya dahil basang basa ang mukha namin dahl sa ulan. But maybe not, bakit namn sya iiyak ? eh ayaw na nga nya saken

"Are you desperate ?Are you this low? " he hissed while holding my shoulder and pull me to make me stand.

Agad naman ako napatayo pero napahawak ako sa balikat nya dahil sa panghihina. Npatungo ako. I'm not a desperate person but if it was for him , I won't think twice to be one . I swallowed my pride and dignity because I love him that much .

He said he loves me! He said he can't live witout me! He said he will never leave me! thats why I don't understand why his being like this.

"Sige, Look into my eyes and tell me you didn't love me" hamon ko sa kanya .

Nakitang ko nag igting ang bagang nya at nahihrapang tumingin sakin.

" I don't love you and I will never love you " walang kagatol gatol na sabi nya.

Para akong sinaksak ng libo libong punyal . Nagsikip ang dibdib ko . Pakiramdam ko ay pingsakluban ako ng langit at lupa. Sobrang sakit , hindi ko maipaliwanag. Para akong unti unting pinapatay ng sakit. Ayokong maniwala.

Gisingin nyo ko!

Pinalangin kong masamang panaginip lang ang lahat. Tila gumuho ang mundo ko . Ngayon plang ay alam ko ng hindi ako makkaahon sa pag kakalunod. Pinilit kong tumgin sa mata nya, na sana hindi ko nalang pla ginawa.

Dahil ang walang emosyon nyang mata ay napalitan ng awa . Lalo akong nasaktan .

Awa.

Naawa sya sakin. I hate it. I hate people pittying me . Isa na pinka ayaw ko ay kinaawaan ako . At kung manggagaling yun sa kanya ay lalong hindi ko kaya .

Hindi ko na napigilang mapahikbi . Napabitaw ako sa paghahawak ko sa kanya at napatingin na lang sa sahig. Hindi ko kayang makita ang awa sa mata nya . Nanghihina ang tuhod ko pero pinilit kong hindi bumagsak.

"Stay the fuck away from me and I don't want to see your face anymore" malamig nya sabi bago ako tinalikuran at naglakad papasok sa hall.

Prang hindi sya ang taong mahal ko.

When he started walking away , all my hopes are gone. Mas masakit pa ito sa lahat ng pinagdaanan ko. Akala ko ba hindi nya hahayaang may manakit sakin pero bakit sya mismo ang nananakit sakin ngayon.

My knees gave up . Agad akong napasalampak sa sahig dahil sa panghihina. Ang nagsisikip kong dibdib ay lalong lumala. Nagsimula akong kabahan ng tuluyan na kong nahirapang huminga .

My heart is beating abnormally and killing the hell out of me. I try to call him but he just continue walking . I was in complete pain. I fucking want to ripped my heart out and stop it from beating like this .

Hinampas ko ang dibdib ko sa pag asang maibsan nuon ang sakit. Tumingin ulit ako sa lalakeng nglalakad palayo . Mula sa madilim kong pwesto ay tanaw na tanaw ko ang maliwanag na loob ng buong hall kung saang ginaganap ang kaarawan ko .

Fucking Birthday.

Why does it even existed. It was always been the worst day of my life.

Ng tuluyan syang pumasok ay kusang nahawi ang dagat ng tao duon and I feel like I'm slowly dying when I realize what his doing. Dumiretso sya sa babaeng nakatalikod.

Sya na naman?

Bakit ba laging syang pinipili ng lahat? Mula sa magulang , sa kaibigan , pati ba naman ang taong mahal ko sya parin ang pipiliin? Ano bang mali sakin? Ano bang meron sya na wala sakin? Lahat naman ginawa ko . Tiniis ko lahat ng sakit at paghihirap pero sa huli ay ako parin pala ang talo .

And in a blink of an eye . I stop breathing when I saw him kissing my sister.

That was the last scene I saw before I drift on the depths of despair and lost forever.