เวลาตี 4 ในขณะที่ท้องฟ้ายังไม่เปลี่ยนสี เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ได้มาถึงสถานที่บ่มเพาะต้นกล้าฮีโร่ชื่อดัง เขาแหงนมองป้ายโรงเรียนขนาดใหญ่ด้วยสายตาเฉยชา
'ที่แห่งนี้ จะทำให้เขาได้พบความหมายของการมีชีวิตเพื่อผู้อื่นหรือเปล่านะ'
มารมาตา โรจนกุล คือชื่อของเด็กชายผู้มีเรือนผมสีแดงเพลิงคนนี้ ร่างบางพาร่างของตัวเองไปนั่งพิงกำแพงของโรงเรียน เด็กหนุ่มตัดสินใจขับขานทำนองเสนาะเพื่อฆ่าเวลา มีเพียงดวงดาวนับล้านเป็นผู้ฟัง
.
.
เสียงก้องกังวาลยังคงเอื้อนเอ่ยกลอนบทละครที่กล่าวถึงยามพระสังฆ์หนีแม่เลี้ยงซึ่งเป็นยักษ์ เด็กหนุ่มลงน้ำเสียงหนักเบาแบบไทยแท้ เหล่านกทั้งหลายที่หลับอยู่พลันตื่นแม้จะยังไม่ถึงเวลาออกหากิน พวกมันบินมาวนรอบเด็กหนุ่ม บ้างเกาะไหล่ บ้างร่อนลงมานั่งบนตัก
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เมื่อยามตะวันมาถึง แสงอาทิตย์อ่อนๆสาดย้อมทั่วบริเวณ มารมาตาหยุดท่องกลอน และหันมาเล่นกับนกแทน เป็นภาพแปลกตาสำหรับคนที่ผ่านไปมาเล็กน้อยเมื่อเห็นเหล่านกและผีเสื้อหลากสีสันบินเล่นกับเด็กหนุ่มร่างบางที่แต่งตัวมืดมนนั่งอยู่บนพื้น
เขาสวมเสื้อแขนกุดคอเต่ารัดรูปจนเห็นสัดส่วนร่างกายสีดำ กางเกงขายาวและรองเท้าบูทสีดำ เสื้อผ้าของเด็กหนุ่มไม่ใช่สิ่งที่แปลก แต่เป็นเครื่องประดับต่างหากที่ดึงดูดสายตา มารมาตาใส่ต่างหูระย้า และสร้อยข้อมือสีทองประดับทับทิมสยามตามสไตล์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้เต็มข้อมือ บนศีรษะก็มีผ้าไหมลื่นเงางามสีดำปักลายสีทองบดบังใบหน้าท่อนบนของเขาเอาไว้
ไม่นานนัก ประตูโรงเรียนก็เปิดออกเพื่อต้อนรับเหล่าต้นกล้าทั้งหลายให้เข้าไปทำการสอบ แต่ไม่ใช่สำหรับมารมาตา เพราะเขามาที่นี่ในฐานะ 'นักเรียนโควต้า'
CZYTASZ
[Fic MHAxOC] อัตลักษณ์จากสยาม (Yaoi)
Fanfiction"มารมาตา! บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเสกตะปูเข้าท้องวิลเลิน!!!" "ไปหาเสื้อมาใส่ทับเดี๋ยวนี้! ฉันโดนตำรวจเพ่งเล็งว่าพรากผู้เยาว์ก็เพราะเธอแท้ๆ!!!" "หยุดรนหาที่ตายได้แล้ว!!!!!! ที่กระอักออกมาเมื่อกี้คือเลือดใช่มั้ย!?"