Eve gelir gelmez kendimi yatağa attım.Tam gözlerim yavaş yavaş kontrolümü kaybedip kapanıyordu ki balkondan gelen hafif müziği işittim.İlk başta biraz korkmuştum ama o an perdenin üstüne gördüğüm gölgeyi nerde olsa tanırdım.ABİM!!
Yine barın birinden bulduğu bir kızı eve atmıştır diye düşünmüştüm ki yanında kimse olmadığını fark ettim.Usulca yatağımdan kalktım ve onu korkutmayacak şekilde seslendim,''Hey Robert?..''.Yoldan geçen arabaların sesinden miydi yoksa başka bir şeyden mi bilmem ama beni duymamış gibiydi.Öylece hareketsiz duruyordu.Bu beni korkutmaya başlamıştı.Biraz daha yaklaştım ve bu sefer sesimi biraz yükselttim,''PİİŞŞT KAS TORBASII''.Genelde böyle dediğimde kafamı kolunun altına sıkıştırır ve saçımı bozardı ama bu sefer hiç tepki vermemişti.Daha fazla dayanamadım ve her ne kadar korksamda perdeyi tek seferde açtım.
Bir de ne göreyim!Hayatımda ilk defa ağabeyimin ağladığını görüyordum.Evet,ilk defa.Ne kolunu kırdığında ağlamıştı ne de çok değer verdiği kuşu öldüğünde...Kulağında kulaklık bir elinde sigara diğer elinde ise telefon vardı.Tek yaptığı ise telefona bakıp bakıp ağlamaktı.Neydi o ne olursa olsun yıkılmayan genç adamı bu kadar derbeder eden?Gerçekten merak etmiştim ama yanına yaklaşmayada korkuyordum çünkü sinirli olduğu zamanlar 1 metre yakınında bile dursam iki saniye içinde beni yanından kovmayı başarıyordu.Şimdi farklıydı,üzgün gibiydi sanki cidden...
Sinirli değil...Sadece gerçekten üzgün gibi görünen bir adam vardı karşımda.Kendime de şaşırmıştım doğrusu.İlk defa onu gördüğümde böyle hissetmiştim.Olgun biri gibi geldi hemde hiç olmadığı kadar.İyide ağlayan insanlar daha çocuk gelmez miydi her zaman bana.Hele de ağabeyim.Ben onu hiçbir zaman bi adam gibi görememiştimki...O benim için her zaman gece gündüz kız peşinde koşan züppenin teki gibiydi.
Her ne kadar korksamda birkaç saniye içinde kendimi toparladım ve omzuna dokundum...''Robert?..''
