Don't lie to the diary

3.

'Ky-Kyara...kijk..' Laura sloeg haar hand voor haar mond. 'We zijn er...' fluisterde Kyara. Ze liepen langzaam de straat in. 'Nu nog het juiste nummer, 0089' Laura zuchtte. 'In deze straat bestaat geen 0089. Alleen wel een 89.' 'Nou, dan gaan we daar toch heen!' Laura leek verbaasd. 'Rustig oké. Ik weet dat dit heftig is, maar rustig. Misschien heeft je zus dit wel niet overlee-'

'MIJN ZUS LEEFT NOG EN IK GA HAAR REDDEN.' Kyara werd rood van boosheid. 'Kyara, weet ik, het komt goe-oed!'

Laura sloeg een arm om haar heen. Kyara voelde zich koud vanbinnen. Levenloos. Wat nou als haar zus het niet overleeft heeft. En wat wilde die man van Anne? Kyara zou niet zonder haar kunnen. Door de zachte stem van Laura die haar gerust stelde, kalmeerde Kyara. 'Maar Laura, hoe komen we naar binnen?' op het moment dat Kyara dat zei, hoorde ze geschreeuw. Hard geschreeuw: 'HELP! IEMAND!? HELP MIJ! IK ZIT HIER VAST!' Het was Anne. Kyara rende op het geluid af en trapte de deur in van nummer 89. Niemand te bekennen. Een lege hal met overal spinnenwebben en modder op de vloer. Laura kwam erachter aangerend. 'Getver.' Laura keek walgend de hal rond. 'ANNE!? ANNE??' Kyara was weer de woonkamer in. Er zaten bloedvlekken op de muur.

'HELP! IEMAND? HELP!' Alweer Anne.

'Kom mee Laura! De keuken in! Ik zie een deur!'' De twee meiden rende naar het deurtje in de smerige keuken. 'KYARA' Maar Kyara zag het ook. Op de deurtje stond in krasserige letters: "0089" geschreven. Laura duwde met haar schouder het deurtje open en dook er in met Kyara achter haar aan. 'AAAAAA!'  Achter het deurtje was een groot gat. Ze vielen en vielen. Het was wel heel diep. Toen ze met een harde bonk op de grond vielen zagen ze een grote brede man met een brede grijns op zijn gezicht. Hij had weinig haar, maar een grote bruine baard. De piercings in zijn oor en zijn neus maakte hem nog enger. 'Ik had jullie al verwacht..' zei de man met een zware stem. Kyara en Laura keken om de man heen. En daar lag Anne, vastgebonden aan de muur met grote wonden op haar armen, hoofd en benen. Haar hand lag in het verband. Tranen rolden over haar wangen. De kamer waar ze waren was duister, je hoorde vochtrduppels het plafond afvallen. 'JULLIE WILLEN HAAR WEL TERUG HÈ?' schreeuwde de man plotseling. Kyara knikte voorzichtig.  'Maar ik zeg niet levend...' Anne keek naar beneden en zei: 'Oh lieve Kyara. Wat fijn om je te zien. Ik had het je moeten vertellen. Het spijt me. Ik houd van je.'

'Wat!? Wat had je me moeten vertellen?'

'Tien jaar geleden, ben ik ook ontvoerd. Ze hadden via een prik een middel in mij gespoten waardoor ik bewusteloos raakte. Ze wilde 100 euro van de politie, voordat ze mij teruggaven. De ontvoerders kregen de 100 euro en ik was ongedeerd teruggekeerd. Maar voor de zekerheid werd er door artsen nog een scan van mijn lichaam gemaakt. En ze vonden...'

'ZWIJG' Anna werd onderbroken door de man. Hij klonk bang, maar ook kwaad. 'ZWIJG, of je zult aan je spreken lijden.'

Anna deed wat hij zei. Tranen braken Kyara uit. 'Huil maar meisje, huil maar. Kleine kans dat jij je zus nog terugziet.' De man grijnsde. Op dat moment kwam er een hele grote hond naar binnen gesprongen. 'BINKIE! IK WIST WEL DAT JE ZOU KOMEN!' schreeuwde Laura. 'LAURA, HOE KOMT JOU HOND HIER!?' 'IK HEB VOOR DE ZEKERHEID EEN SPOOR ACHTERGELATEN VAN SPECIALE HONDENBROKJES DIE BINKIE HEERLIJK VIND EN HIJ HEEFT ONS GEVONDEN!' Binkie de hond sprong bovenop de man. De man raakte bewusteloos. Anne schreeuwde het uit van geluk. De hond blootte zijn tanden en beet de touwen door waar Anne aan vastgebonden zat. De drie meiden rende weg en lieten de bewusteloze man achter. 'Kyara, ik houd van je.' zei Anne. Kyara glimlachte. Ze rende en rende. De straat door, de saaie huizen langs, op naar het politiebureau. 'Oh, daar is het al.' Hijgde Anne, die 20 meter achterliep. 'Meiden, ik houd het niet echt meer vol..' Laura antwoordde: 'KOM OP ANNE, NOG 10 METER!'

Eenmaal aangekomen op het politiebureau begaf Anne het. Ze viel flauw. Kyara schrok en riep om hulp. 'Hallo? Help! Mijn zus valt hier flauw!' er kwamen 2 agenten die haar zus optilden: 'Kom maar mee.' zei de blonde agent. Ze liepen een kamertje in en werden ondervraagt.
Ze vertelde hun hele verhaal terwijl de agenten verbaasd toekeken. Hun laatste vraag was: 'En...hoe zag de man eruit?' Er werd druk geschetst en beschreven, tot dat een commissaris hen kwam halen. 'Jullie zus ligt in het ziekenhuis. Ze is bewusteloos. Ik heb jullie ouders geïnformeerd en ze zijn onderweg. Agenten zijn op zoek naar de dader,' en met een zucht zei hij. 'En...hij ZAL gevonden worden.'