Don't lie to the diary

2.

'Ik wil graag, dat en dat en die en deze en dit.' Zei Laura tegen de bakker. 'Zo zo, heb je honger? Dat wordt dan €25,- ' Toen Kyara en Laura met een rugzak vol voedsel de winkel uitliepen ging Kyara's mobiel af. Het was haar moeder. Ze besloot niet op te nemen en zei: 'Niks belangrijks.' Laura deed haar jas los en knikte. Ze haalde wat uit haar binnenzak. 'Kijk,' fluisterde ze, 'ik heb hier een plattegrond van de hele provincie. Nu kunnen we gemakkelijker die straat vinden. Help me even zoeken. Hoe heette het ook alweer?' 'Rozenlaan.' antwoordde Kyara. 'Oké. Zoeken maar.'

Na 20 minuten op de kaart kijken en nog steeds niks gevonden te hebben gaven de twee beste vriendinnen het op. 'Blijkbaar ligt het niet in onze provincie.' Zuchtte Kyara. 'Ik weet wat!' Laura sprong op. 'Hier vlakbij is het station. Daar is een landkaart!' Kyara leek wat opgevrolijkt. 'Nou, dan gaan we daar heen.' En ja, toen ze op de landkaart keken, bestond er inderdaad een Rozenlaan. 'MAAR DAT LIGT HELEMAAL AAN DE ANDERE KANT VAN NEDERLAND! IN LIMBURG!'

'Tja, we zijn nu toch op het station...'

'Ik ruik avontuur! Kom op Kyara, ik betaal de trein.'

Eenmaal in de trein naar Limburg aten ze stukjes van hun brood die ze hadden gekocht. De conducteur liep langs en zei: 'Goeiendag, mag ik jullie kaartjes?' Laura gaf de kaartjes en groette hem terug. 'Hoe oud zijn jullie eigenlijk?' Kyara voelde een golf van warmte door haar lichaam gaan en raakte in paniek. Maar Laura scheen dit heel gewoon te vinden. Ze keken elkaar even aan tot Laura het woord nam: 'Ik ben 15. Geboren op 18 maart 2000. Mijn vader werkt hier op het station.' Het extra bekakte accentje die Laura nadeed maakte het echt. 'Wilt u mijn legitimatiebewijs zien?' ZEG DAT NOU NIET, WANT JE BENT NIET 15! Dacht Kyara. Haar benen begonnen te trillen en ze dacht aan alles wat straks vreselijk fout zou kunnen gaan. De politie zou haar vinden, Anne zou ze nooit meer kunnen zien...maar nee, dat gebeurde niet. Laura pakte haar legitimatiebewijs en inderdaad. Er stond dat ze 15 was en bijna 16 werd. Hoe krijgt ze dat nou weer voor mekaar? De conducteur knikte en liep verder. 'Laura, ben je magisch? Hoe heb je dat pasje ineens?' Laura lachte. 'Ik herinnerde me ineens dat ik het legitimatiebewijs van mijn nicht nog in mijn jaszak had. Raar he? Alsof ze dit van te voren gepland had en het er expres niet uit heeft gehaald.'

'Hoe toevallig het ook is, ik ben blij dat we nu veilig zijn en niemand ons in de weg staat...' Op het moment dat Kyara die woorden uitsprak liep er een agent de trein door. 'Heeft u misschien dit meisje gezien? Bruin haar...krullen..Blauwe ogen...?' De agent kwam steeds dichterbij. 'Shit' fluisterde Laura. 'Hup, ren de toilettes in. Het liefst ongezien!' Kyara deed wat ze zei en liep met een hand naast haar ogen de toiletten in.

Eenmaal binnen slaakte ze een diepe zucht een opende haar Iphone. Wow, haar moeder had al 14 keer gebeld. En 20 sms'jes gestuurd. Na 5 minuten klopte er iemand op de deur van de toiletten.  Kyara hield haar adem in. 'Deze is be-bezet' kon ze nog net met een schore en stem zeggen. 'Rustig maar' zei een betrouwde stem. 'Ik ben het maar, Laura.' Kyara duwde zuchtend van opluchting de deur open. Laura stond er inderdaad. 'Ik was bang..' Laura knikte geruststellend. 'Ik ook. Het komt goed.' Kyara viel Laura in de armen. 'Is de politie weg?' fluisterde ze. 'Ja, het is veilig. Kom, we gaan terug.'

Toen de trein stopte bij de juiste halte begonnen ze naar de straat te zoeken.

Ze rende waar ze volgens de kaart heen moesten. 'LINK, NEE RECHTS! KOM, DE ANDERE KANT!' Het was lief van Laura dat ze Kyara wilde helpen haar zus te vinden. Maar Laura raakt snel gestrest, dus namen ze even pauze. Ze gingen zitten op de stoeprand tegen een paal aan en aten brood. Eenmaal een beetje uitgerust stond Laura ineens met haar mond wagenwijd open naar de paal te staren. Er zat een bordje boven waarop stond: Rozenlaan.