A new day begins every morning at twelve o'clock, but what if you begin each day with an odd dream that is both thrilling and terrifying? You will experience a range of emotions by 12 o'clock. For eight hours, you are dreaming, and the dream is stil...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
~~❍~~
<REAL WORLD>
(Ford P.O.V)
Hindi mapigil ang pag iyak ni Christine, maski ako ay lumuluha rin pero itong si Nathan wala man lang ka emo-emosyon
"Ako nalang bibili ng pagkain natin" sabi ni Nathan
"Wag ka na bumalik" sabi ko naman kaya lumingon sya sa akin
"Kasalanan mo toh eh, dapat sumama ka nalang sa papa mo ng sa ganun hindi pa kami madadamay at higit sa lahat hindi mamatay si Mickey!!! "Sigaw ko kay Nathan
"Pag sumama ako, mamatay ako" sabi ni Nathan
"Hindi ka nga nam*tay pero si Mickey naman ang namat*y, dapat ikaw nalang" sabi ko sa kanya
"Tumigil nga kayo. This time may oras pa kayong mag away ah. Di ba pwedeng irespeto nyo si Mickey? Lalo na ikaw Nathan, lalo na't hindi mangyayari ito kung di dahil sayo" sabi ni Christine
"Ok... Ok... Di nalang ako babalik, yun gusto nyo diba? " Sabi ni Nathan sabay punta sa kwarto nya at maya maya lang ay lumabas dala ang mga gamit nya.
***
(Nathan P.O.V)
FLASHBACK:
Kasalanan mo toh eh, dapat sumama ka nalang sa papa mo ng sa ganun hindi pa kami madadamay at higit sa lahat hindi mamatay si Mickey!!!
Tumigil nga kayo, this time may oras pa kayong mag away ah, di ba pwedeng irespeto nyo si Mickey? Lalo na ikaw Nathan, lalo na't hindi mangyayari ito kung di dahil sayo
Hindi ba ako naging masyadong harsh kay Nathan? Mag so-sorry ba ako?
Hindi ako mapakali sa kama at kanina pa ako paikot ikot.
Hindi ko naman dapat sya sisihin kasi wala naman may sala nun, hindi naman nya alam na mangyayari yun.
Nakabalik nalang kami sa Nightmare world. Isang oras lang ata tulog ko, na-shock ako ng hindi na kami sa forest.
"Nasaan na tayo?" Tanong ko
We look around, it seems like nasa kaharian kami.
We look at Nathan na kasama namin.
"I think this is their territory" sabi nya at ang *their* na tinutukoy nya ay ang ama nya at ang iba pang mga kasamahan nito, kasama na rin ang mga magulang ko at magulang ni Mickey at Ford.
Maya maya lang ay bumukas ang malaking kurtina at lumabas na ang sila.
"Bakit kami nandito? "Tanong ni Nathan
"Because i want to ask you" sabi nung father nya.
"Pero bakit kasama sila? Pwede naman ako nalang diba? Di naman kailangan na idamay pa sila" sabi naman ni Nathan.
"Because i want them to hear your final answer" sabi nung father nya
"Don't you really want to go with me? " Tanong ng father nya sa kanya
"As i said hindi nga po, and never akong sasama sa inyo" sabi ni Nathan
"If you changed your mind just call my name anak" sabi nung father nya bago nag snap at bumalik na nga kami sa totoong mundo.
Akala ko ay gabi pa dahil saglit lang naman kami sa Dream World pero 8:00 na.
I went in the living room, nandoon na si Ford
"Maybe i should go back in my house now" sabi ni Ford
"Si...sige" sagot ko
"Don't worry pupunta parin naman ako dito minsan "sabi ni Ford sabay smile
***
After that day hindi na ulit ako nanaginip
Pumunta si Ford sa bahay ng Tatlong araw na kaming nananaginip at nang tuluyan na ngang mag one week, siguro nga last na yung punta namin dun.
Pero si Nathan? Nasan na sya? Hindi ko na sya nakikita, it's been a month na nung last na kita ko sa kanya sa Dream World.
<PARK>
Nilibot ko si Mallow sa park ng may makita akong familiar na lalaki na nakaupo, even nakatalikod i think it's Nathan.
Naglakad ako papunta sa kanya.
"Nathan" tawag ko sa kanya at lumingon naman ito, napa slight smile nalang ako ng makita kong sya nga.
But i see sadness on his face, i sat next to him
"Are you ok? "Tanong ko sa kanya
"Can we... Can we spent this day together?" Sabi nya na di ko inaasahan
***
I prepare a hot coffee then gave it to him and sat next to him
"Sorry nga pala sa mga nasabi ko" sabi ko but he just lean on my shoulder
May problema ba sya?
"May problema ka ba?"tanong ko sa kanya
"I killed my father, i killed Mickey, i didn't deserve to live" sabi nya na ikinagulat ko
"Ano ka ba? Hindi totoo yan, kung iniisip mo yung sinabi namin sayo ni Ford,we didn't mean it, nadala lang kami sa emosyon namin "sabi ko sa kanya
I still didn't get na he killed his father?
"Can i rest here? "Tanong nya sakin
"Sure. pero i suggest sa kwarto ka matulog, yung kwarto na tinulugan mo last time" sabi ko
"No. ok na ako dito" sagot nya sabay higa na sa sofa
I went on my bedroom and turn off the lights, masyado nga ata kaming naging harsh nI Ford sa kanya. Maybe Ford should also apologize too.
i click the messages and message Fors.
"You should apologize to Nathan, he was thinking that he killed mickey because of what we say"
Since anong oras na di ko na inexpect na mag re-reply pa sya
Paikot ikot ako sa kama, these days di na ako makatulog ng maayos, Na mi-miss ko na si Mickey. Iniisip ko kung bakit di na ako nananaginip and now nag aalala ako kay Nathan.
I think masyado talagang dinamdam ni Nathan yung mga sinabi namin sa kanya, bakit ba kasi di ko inisip na masyado akong magiging harsh bago ko sabihin yun, kasalanan ko toh eh, di naman ako dapat manisi ng ibang tao dahil sa grief.
What if nathan already has a depression because of what we say?
(Ford P.O.V)
I read Christine message but i don't reply and just think of what she said.
Maybe she's right, pero di ko alam kung magagawa ko dahil aaminin ko galit parin ako sa kanya hanggang ngayon, alam kong masama manisi pero i think i have a point in my own opinion.
