Görünemeyen Yardım

5.Bölüm (Final)

Saat 11.50'dir, Nazlı'yı sedyeyle ameliyathaneye götürüyorlardır.

Ali: Heyecan var mı?

-Baya var.

Ali: Sana ismimi söyleyeceğim sen ameliyattan çıktıktan sonra. 

-Neden şimdi söylemiyorsun?

Ali: Onu bir defa denemiştim. Başka bir hastama ameliyatından önce söylemiştim ismimi ve sonra bana mahcup bir şekilde adımı söyleyip teşekkür ediyordu. Ama ben hastalarımın bana karşı mahcup olmalarını istemiyorum. Hem ismimi söylemediğimde daha az mahcup oluyorlar gibi geliyor bana.

-Tamam anladım.

Ameliyathaneye gelmişlerdir.

Ferman: Nazlı şimdi sana anestezi vereceğiz. 10'a kadar saymanı isteyeceğim senden.

-Tamam, 1-2-3-4-5 (Yavaş yavaş anestezi etkisini vermeye başlar) -6-7-8 (Ve uyur.)

Ali: O zaman hadi başlayalım.

(Ameliyat biter. Nazlı'yı odasına almışlardır. Ferman ve Ali bir süredir Nazlı'nın uyanmasını bekliyorlardır. Tam o sırada Nazlı yavaş yavaş uyanır.)

Nazlı gözünü ilk açtığında gözüne ilk defa giren ışık ile gözünü hızlıca kapatır. Daha sonra yavaş yavaş açmaya başlar. Odasının ışıklarına bakar, ellerine bakar, cama bakar, Ali ve Ferman'a bakar ve elini yavaşça kaldırıp onlara selam verir.

-Merhaba

Ali: Merhaba nasıl hissediyorsun kendini?

-Çok değişik. İlk defa görüyorum ve bu muhteşem bir şey.

Ali: Peki o zaman biz senin kontrollerini yapalım.

-Tamam

( Kontrollerini yaparlar)

Ali ( Nazlı'nın yanına yaklaşarak): Ben Ali Vefa tanıştığıma memnun oldum Nazlı.

- Ben de memnun oldum Ali...

Ali: Sana bir sürprizimiz var.

-Nedir?

Ali: Ferman getirir misin içeriye?

Ferman: Hemen getiriyorum.

( Ferman çıkar ve içeriye Şila'yla birlikte girer.)

- Şila! Şila kızım.

(Şila Nazlı'nın yatağına zıplar)

-Çok güzelsin sen. (Alilere döner) Çok teşekkür ederim. Nasıl alındı peki içeriye?

Ali: Veterinerden sağlık belgesi aldık. Sonra da izin alındı.

-Çok teşekkür ederim.

( Bir süre sonra, Ali Nazlı'nın odasına gelir)

Ali: Nazlı dışarıda dolaşmak ister misin? Ama tekerlekli sandalyeyle.

-Olur.

Ali: O zaman ben getiriyorum sandalyeyi.

-Tamam.

(Ali getirir ve Nazlı'yı oturtup dışarıda dolanmaya başlarlar.)

Ali: Dışarıyı görmek güzel mi neler hissediyorsun?

-Çok güzel, görebildiğim için çok şanslı hissediyorum. Ama bir şey var.

Ali: Noldu?

-Baksana etrafa neredeyse tüm insanlar yolda telefonuna bakarak yürüyor. Ben onların yerinde olsam görebildiğim için şükrederdim. Neden etrafa, doğaya bakmak varken küçücük bir elektronik ekrana bakarlar ki insanlar?

Ali: Çok haklısın. Bir haftada en az 1 kere trafik kazası geliyor bize. Bunların çoğu ise arabada telefona bakarak gidenlerden dolayı oluyor. 

-Ne kadar kötü değil mi? İnsanların dışarıyı izlemeyi tercih etmememesi.

Ali: Evet çok kötü...Ama şimdi seni odana götüreceğim çünkü üşütmeni istemeyiz.

-Tamam.

(Nazlı'yı odasına götürür Ali)

5 gün sonra:

Ferman: Evet Nazlı bugün seni taburcu edebiliriz.

-Tamamdır. Kaç saate çıkarım?

Ferman: 1 saate çıkarsın.

-Acaba Ali'yi çağırma gibi bir imkanınız var mı? Ona son bir kez teşekkür etmek istiyorum.

Ferman: Tabi ki hemen çağırıyorum.

(Ali gelir)

-Sana çok teşekkür ederim Ali. Hatta eğer sende istersen kardeşinle birlikte yaptığın etkinlikleri birlikte yapabiliriz.

Ali: Olur teşekkür ederim.

-Sana sarılabilir miyim?

Ali: O-olur tabi ki.

(Nazlı Ali'ye sarılır.)

Nazlıdan

Ben şu an görebiliyorum. En büyük hayalime kavuştum. İmkansız dediğim, olamaz dediğim şey oldu. Bir mucize oldu...Ali'nin de dediği gibi "İmkansızlıklar bu hayat için çok basit kalıyor... mucizeler ise çok zor...Bazen imkansızlıklara da inanmak gerek. Nasıl mucizelerde bir imkansızlık varsa imkansızlıklarda da bir mucize var...

Sizde hayallerinizin peşinden koşun elbet bir gün yorulacaklardır...

Evvet 5. Bölüm final bölümüyle karşınızdayım. Umarım bu bölümü, bu hikâyeyi beğenmişsinizdir. Bu hikâye benim ikinci yayımladığım hikâye ve çok da beğendiğim bir hikâye. Farklı konusuyla benim için çok önemli bir yere sahip. Ben sevdim umarım siz de sevebilmişsinizdir. Bu zamana kadar okuyup bana destek veren herkese teşekkür ederim...Yeni hikâyelerde görüşmek üzere, hoşçakalın...